Idle Moments: A Quiet Pause in the Rush of Life

It’s been a while, I know. But finding time for myself again — even briefly — feels like a breath of fresh air. Life has been tangled lately, with family health concerns casting a shadow over our days. Yet here I am, sitting next to my son at a café across from the hospital on a Saturday, both of us quietly working, stealing a moment of peace. It feels like any second a phone might ring or an urgent email might arrive, cutting this moment short. So I write quickly, pouring out what’s been building up inside.

It’s mid-July, and I haven’t touched the sea yet. I usually have a summer ritual — a quiet coastal town, a few days of sun and saltwater — but this year, it’s hard to tell if that will happen. I used to think people who lived day-to-day were careless or unstructured. Now, I understand them. Life teaches you things. Sometimes gently, sometimes not.

Work has become a rhythm I know by heart. The topics change, the days shift, but the volume remains: over a hundred emails a day, most demanding action. I stretch my hours into early mornings and late nights, and even weekends become catch-up zones. I get things done, without letting anyone down.

And what about the life that slips through the cracks? You might ask. I choose not to dwell on it. I choose to be content with what I have. Just this morning, I opened a new spreadsheet and mapped out a plan — how much I could earn monthly from the funds and stocks I like, until year-end. That’s how I comfort myself. If tough times come (hopefully they won’t), I’ll have financial support. As for emotional support… we’ll see who’s there when the time comes.

There’s a quote I’ve been carrying with me lately:

“If you’re healthy, you have many problems. If you’re not, you have only one.”

That’s why, even when my inbox explodes, or someone pings me on Teams during a call, or asks for something urgently — I remind myself: these are problems worth being grateful for. I complete the task and move on. No overthinking. No heavy meaning (Did I really believe that? Hmm… questionable).

Last night, I told my son not to take everything people say to heart. Even if it hurts, it might mean nothing to the other person. You’re the one who ends up worn out. And I remembered how I used to do the same — get caught up in tiny things. Thankfully, we learn. Time, life, and experience teach us how to cope.

We change. We grow. We leave behind old habits and pick up new ones. I’ve always said I’m someone who finds joy in routine. And every time I step outside that routine, I remember its value. This morning, I returned to my long-paused weekend walks. Strolling by the water, listening to new podcast episodes — it felt good. Like a car that’s just finished a long journey, engine still running, catching its breath.

During the walk, I snapped a photo that took me back to childhood. I had a badge with that same character on it — maybe in kindergarten, maybe early school years. Now my son has left those days behind. Time slips through our fingers.

While waiting for the elevator at the hospital, my phone buzzed with a notification: my sleep patterns have shifted. No surprise there. With more hospital visits, longer days on my feet, and the constant balancing act between work and family, rest has quietly slipped down the priority list. I know it’s not sustainable. But instead of promising myself that “things will get better soon,” I’ve started embracing a different mindset — one that feels more honest, more grounded.

“You can’t pour from an empty cup.”

That simple truth has been echoing in my mind lately. It’s a reminder that even in the middle of chaos, we need to refill ourselves — with rest, with quiet, with moments that belong only to us. Not because everything will magically fix itself, but because we deserve to feel whole even when life is messy.

And perhaps the best part? I can still write. Still share. Still connect.

If you’ve read this far, maybe you’re searching for your own idle moment.

When you find it, savor it.

Because life — real life — is hidden in those quiet pauses.

Rölantide Bir Hayat: Koşarken Durmayı Hatırlamak

Araya zaman girmiş olabilir ama yeniden kendime dönebilmek, iç sesimi duyabilmek ne güzel… Hayatın karmaşasında kaybolduğum bir dönemde, oğlumla bir Cumartesi günü hastanenin karşısındaki Starbucks’ta yan yana oturmak; bir yandan çalışmak, bir yandan kaçamak yapmak gibiydi. Sanki her an bir telefon çalacak ya da önemli bir e-posta gelecek ve bu an yarıda kalacakmış gibi… O yüzden hızlıca yazmak istedim, içimdekileri olduğu gibi.

Temmuz’un ortası geldi ama hâlâ denize giremedim. Her yılki Seferihisar tatilim bu yaz olur mu, bilmiyorum. Eskiden “günü yaşayan” insanları biraz dağınık bulurdum ama şimdi onları daha iyi anlıyorum. Hayat, insana her şeyi öğretiyor. Bazen de hatırlatıyor.

İş yoğunluğum artık hayatımın bir parçası. Günler değişiyor ama gelen e-postaların sayısı sabit: yüzü geçiyor. Çoğu da aksiyon istiyor. Sabah-akşam mesailer, hafta sonu telafileri derken işler tamamlanıyor ama… “Peki ya kaçan hayat?” diye soranlara cevabım net: elimdekine şükretmeyi seçiyorum. Az önce Excel’de yeni bir sayfa açtım; beğendiğim fon ve hisselerle yıl sonuna kadar ne kadar getiri elde edebilirim, onu hesapladım. Kendimi böyle avutuyorum. Zor günler gelirse (umarım gelmez), en azından kenarda bir maddi destek olur. Manevi destek içinse… O zaman geldiğinde kimler yanımda olacak, göreceğiz.

Bu aralar aklımdan çıkmayan bir söz var:

“Sağlığın yerindeyse birçok sorunun vardır. Ama sağlığın yerinde değilse, sadece bir sorunun vardır.”

İşte bu yüzden, beni çıldırtan e-postalar, Teams mesajları, call’lar arasında gelen talepler… Hepsi aslında şükredilecek dertler. Tamamlayıp devam edeceğiz. Takılmadan, çok anlam yüklemeden (yazar buna inandı mı? – şüpheli).

Dün akşam oğluma, ilişkilerde insanların her söylediğine takılmaması gerektiğini anlatırken, yıllarca ben de ne çok şeye takıldığımı fark ettim. Neyse ki insan öğreniyor. Zaman, hayat ve deneyimler birleşince her şeyle başa çıkılabiliyor.

Tabii bu süreçte değişiyoruz da. Gelişiyoruz. Yeni alışkanlıklar ediniyoruz. Ben, rutini içinde mutlu olanlardanım. O rutinin dışına çıktığımda, değerini daha iyi anlıyorum. Bu sabah, uzun süredir pas geçtiğim sabah yürüyüşlerine döndüm. Deniz kenarında yürümek, sevdiğim podcast’lerin yeni bölümlerini dinlemek… İyi geldi. Uzun yol yapmış bir aracın rölantide çalışması gibi, ben de kendime geldim.

Bugün hastane asansöründe telefonuma bir bildirim geldi. Uyku sürem azalmış. Evet, farkındayım. Sağlıksız. Ama bazen hayat seni öyle bir noktaya getiriyor ki, öncelik sıralaman değişiyor. Ayakta kalmak, işleri yürütmek, sevdiklerine destek olmak… Hepsi bir arada yürümeye çalışıyor. O popüler videodaki adamın dediği gibi:

“Şu olaylar bi’ bitsin, düzelicez inşallah.”

Ama belki de mesele, olayların bitmesini beklemek değil. Belki de mesele, olayların tam ortasında bile kendine küçük bir alan açabilmek. Bir kahve molasında, bir yürüyüşte, bir podcast’in yeni bölümünde ya da çocukluğundan gelen bir rozetin hatırasında… Hayatın rölantide çalıştığı o anlarda, kendini yeniden bulabilmek. Çünkü zaman geçiyor, çocuklar büyüyor, alışkanlıklar değişiyor. Ama içimizdeki o küçük “ben” hâlâ orada bir yerlerde, hatırlanmayı bekliyor.

Ve belki de en güzeli şu: Her şeye rağmen, hâlâ yazabiliyor olmak. Hâlâ anlatacak bir şeyler bulmak. Hâlâ bir yerlerde birileriyle bu satırlarda buluşabilmek. Eğer bu yazıyı buraya kadar okuduysan, belki sen de kendi rölanti anını arıyorsundur. Bulduğunda, tadını çıkar. Çünkü hayat, tam da o anlarda saklı.