I Remembered I Wasn't Superman

Heading to bed before 10 PM on this Sunday evening, laptop on my lap, and experiencing the justifiable pride of having "No Unread Mails"... Is this a luxury? I’m not sure, but I can’t describe how much I’ve missed this feeling.

Of course, this is somewhat the "calm before the storm." It isn't exactly a profound prediction to guess that work won't magically ease up by tomorrow morning; a mountain of emails, messages, and calls will inevitably rain down on me. But still, I need to experience the momentary peace of having gotten things on track, at least as of tonight.

In the past, at the end of very difficult days, I would wear my exhaustion like a badge of honor and say, "I earned every penny I made today right down to the last cent." Now, the intensity has increased so much that those "hard days" have given way to hard weeks, and even never-ending months.

"Excuses, Excuses..."

Recently, I was messaging my mentor regarding some additional analyses he recommended I do (I’m keeping his name private so he doesn't feel uncomfortable if he reads this, though calling him "my mentor" does sound cool). Overwhelmed by my current workload, I wrote to him saying I could "only do it at night."

His reply was short and sharp: "Excuses, excuses."

When I started listing my tasks to defend myself, he hit me with a sentence that felt like a wake-up call: "The loads you carry are actually the ones you placed on yourself. You need to remember you aren't Superman."

While I was trying to process this shock, a critique from my wife that same evening sealed the deal. When she questioned—with a slightly reproachful tone—why I was working on even irrelevant topics and why I was the one running to fix everything, I was forced to stop and think.

Stopping to Think: The Forgotten Action

Yes, "stopping to think"... It turns out this is the action I’ve skipped most amidst this hustle.

Reflecting on it, I realized that in my desire to be appreciated and to show high ownership in these corporate management processes, I took on more and more. As I tried to maintain the same quality in all my other tasks, this returned to me as overtime shifts stretching into the middle of the night.

The result? I couldn't pay enough attention to my family, and I started noticing health issues—small but whispering, "I'm here." The price was becoming heavier than I thought.

There are only a few days left in the year. I am still motivated to push through and complete this journey with the momentum of the approaching new year. But I’ve put the lesson I learned this week in my pocket: I am not Superman, and I don’t have to be.

I hope that in the new year, I can continue on a more balanced path without forgetting the lessons taught by these intense days.

For now, it’s time to enjoy "Zero Unread Mail"

Süpermen Olmadığımı Hatırladım

Bu Pazar akşamı, saat daha 22:00 bile olmadan yatağa girmek, kucağıma laptop’umu almak ve "okunmamış mail" bırakmamış olmanın haklı gururunu yaşamak... Bu bir lüks mü bilemem ama bu hissi ne kadar özlediğimi tarif edemem.

Elbette bu, "fırtına öncesi sessizlik" gibi bir şey. Yarın sabahın ilk ışıklarıyla işlerimde bir rahatlama olmayacağını; dünya kadar mail, mesaj ve aramanın üzerime yağacağını tahmin etmek artık benim için nitelikli bir öngörü sayılmaz. Bu kaçınılmaz bir gerçek. Ama yine de, işleri en azından bu gece itibarıyla yoluna sokmuş olmanın verdiği o anlık huzuru yaşamaya ihtiyacım var.

Eskiden çok zor geçen günlerin sonunda, yorgunluğumu bir madalya gibi taşır, "Bugün kazandığım paranın son kuruşuna kadar hak ettim" derdim. Şimdilerde ise yoğunluk öyle bir arttı ki, o "zor günler" yerini zor haftalara, hatta bitmek bilmeyen aylara bıraktı.

"Excuses, Excuses..."

Geçtiğimiz günlerde mentörümle (böyle deyince çok havalı durduğunun farkındayım ama o okursa rahatsız olmasın diye ismini saklıyorum) yazışıyorduk. Bana yapmamı tavsiye ettiği bazı ek analizler vardı. Ben de o anki iş yükümün altında ezildiğimden, bunları "ancak gece yapabileceğimi" yazdım.

Cevabı kısa ve netti: "Excuses, excuses" (Bahaneler, bahaneler).

Kendimi savunmak için elimdeki iş listesini ve yoğunluğumu anlatmaya başladığımda ise yüzüme tokat gibi çarpan o cümleyi kurdu: "Üstündeki yükler, aslında senin kendi üstüne aldığın yükler. Süpermen olmadığını hatırlaman gerek."

Tam bu şoku atlatmaya çalışırken, aynı gün öğle yemeğinde (evet, şükür hala remote-work var) eşimden gelen eleştiri, durumu tescilledi. Alakasız konularda bile neden benim çalıştığımı, neden her şeye benim koştuğumu biraz sitemkar bir dille sorguladığında durup düşünmek zorunda kaldım.

Durup Düşünmek: Unutulan Eylem

Evet, "durup düşünmek"... Bu yoğunluk, bu koşturmaca içinde en çok atladığım eylem buymuş meğer.

Düşününce fark ettim; takdir edilme arzusuyla, "iş sahiplenme" duygumun ne kadar yüksek olduğunu gösterme fırsatı olarak gördüğüm şu kurumsal denetim (bilen bilir "corporate audit"i) süreçlerinde, yükü aldım da aldım. Ben diğer işlerimi de aynı kalitede yapmaya çalıştıkça, bu bana gece yarılarına sarkan mesailer olarak geri döndü.

Sonuç? Ailemle ilgilenemedim, sağlığımda bazı ufak tefek ama "ben buradayım" diyen sorunları fark etmeye başladım. Bedeli, sandığımdan ağır olmaya başlamıştı.

Yılın bitmesine sayılı günler kaldı. Yaklaşan yeni yılın motivasyonuyla bu süreci tamamlamaya, direnmeye hala gücüm var. Ama bu Pazar akşamı hafta içinde aldığım dersi cebime koydum: Ben Süpermen değilim ve olmak zorunda da değilim.

Umarım yeni yılda, bu yoğun günlerden aldığım dersleri unutmadan, daha dengeli bir yola devam edebilirim.

Şimdilik, gelen kutumdaki okunmamış sıfır mailin tadını çıkarma vakti.