Değer mi Kalp Kırmaya?

Bazen üzerler seni, 

Gözlerin dolar, sesin titrer.

Gözündeki yaşı da,

Dilinin ucundaki kelamı da dizginlersin.

Kırılsa da kalbin, 

Yansa da için,

Atıp içine yüklenirsin derdini…

Bir of çeksen o an,

Titreyen dudakların gibi titretirsin

Ama büyütmek değil, unutmaktır amacın.

Bitsin, gitsin şu an bi dersin.

Gözünü yumar, yutkunursun. 

“Allah Büyük” dersin…

Ve o an biter, o gün geçer.

Tıpkı daha öncekiler gibi.

Peki değer miydi kalp kırmaya?

Ne dersin?

Recharged with Inspiration: Lessons from a Short Break

Today marks the 27th anniversary of my father's passing—a moment that always brings reflection. It also coincides with the end of my 2025 summer break. While I’m not someone who fully disconnects during holidays, I deeply respect those who do. Protecting one’s well-being and making time for loved ones is something I admire and support.

This summer was particularly challenging due to health issues within the family. Yet, I’m grateful to have carved out five days in my favourite coastal retreat—Teos, Seferihisar. Here, I return to routines that ground me: early morning walks, sunbathing, swimming, and most importantly, reflection.

Morning Walks & Mindful Listening

One of my routines is walking before breakfast while listening to podcasts. On the first working day of my vacation, I tuned into Bumuyani – Episode 203: Zehirli Dayanıklılık (“Toxic Resilience”). For those unfamiliar, toxic resilience refers to the tendency to overextend oneself in the name of dedication and loyalty—often at the cost of personal boundaries.

Listening to this episode made me realise how often I stay “always connected,” expecting the same level of responsiveness from colleagues. But through reflection and a meaningful conversation with a close friend, I’ve come to appreciate the importance of empathy—especially towards those who protect their time and energy with intention. Going forward, I aim to honour these boundaries more consciously and understand the drivers of those colleagues.

Summer Reading: Trust & Inspire

My summer read was Trust & Inspire by Stephen M. R. Covey. I’ve read over 200 pages so far, and it’s been transformative. Trust was a key theme I wanted to develop this year, especially as part of the PMI DNA. (Our PMI DNA—We Care, We are Better Together, We are Game Changers—defines how we work, lead, and engage with each other every day. For more: Culture & Diversity at PMI | PMI - Philip Morris International) One quote stood out:

“The very first job of a leader is to inspire trust. The second job is to extend it.”

Not trusting is a lonely, stressful, and joyless way to live. This book reminded me that leadership is not just about control—it’s about connection. I’ll continue dedicating time to reading and writing, and I welcome any book recommendations that support personal growth.

The Gift of Family Time

Of course, no summer is complete without family. During the hustle of back-to-back meetings and endless emails, it’s hard to find quality time. But on vacation, I can be fully present—and that’s the true gift. I’ll close with a family photo from the summer of 2025, a reminder of what truly matters.

#Leadership #PersonalDevelopment #TrustAndInspire #Resilience #Empathy #WorkLifeBalance #VacationReflection #MindfulLeadership #TeosSeferihisar #Summer2025 #GrowthMindset #SelfAwareness #EmotionalIntelligence #ToxicResilience #Inspiration #ProfessionalGrowth #ManagerLife #TreasuryAndTax #PMIDNA #ReflectionTime #PurposeDriven #BusinessLeadership #AuthenticLeadership #LinkedInBlog #CareerJourney #SelfImprovement #LeadershipJourney #TeamCulture #WorkplaceWellbeing #HumanCentredLeadership #EmpoweredTeams #LeadWithTrust

12 Years at Philip Morris International: A Journey of Purpose, Progress, and People

This August marks a personal and professional milestone — 12 years at Philip Morris International. It’s a moment that invites reflection, gratitude, and a renewed sense of purpose.

When LinkedIn reminded me of this anniversary, I didn’t expect the wave of support that followed. Over 75 colleagues, peers, and friends took a moment to react, comment, and share kind words. Among them was a message from Edvinas Katilius, VP Global Business Solutions at PMI:

“Congratulations Volkan! It is a real pleasure working together.”

To which I replied:

“Thank you so much Edvinas for the nice message! It truly means a lot and I appreciate the opportunity to work alongside you. Your support and leadership make a real difference — looking forward to many more milestones together!”

These interactions are more than digital gestures — they’re reminders of the relationships, trust, and shared ambition that define our work culture.

Over the past 12 years, I’ve had the privilege of growing through diverse roles, culminating in my current position as Manager, Treasury & Tax. Each chapter has brought new challenges — from navigating regulatory shifts to driving financial transformation — and each has been an opportunity to learn, lead, and contribute to PMI’s bold vision of a smoke-free future.

What makes this journey meaningful isn’t just the milestones — it’s the people. The mentors who guided me, the teams who inspired me, and the leaders who empowered me. To all of you: thank you.

As I look ahead, I remain energised by the road still to come. The transformation we’re driving at PMI is historic, and I’m proud to be part of it.

Here’s to the next chapter — and to continuing to grow, challenge, and inspire.

#12YearsAtPMI #WorkAnniversary #Leadership #TreasuryAndTax #PhilipMorrisInternational #Gratitude #CareerJourney

Unlived Lives and Late-Night Walks: A Personal Journey

The hum of the road, the clutter of the home, and the fog in my mind all converged on this warm July evening. I sat alone on the balcony, sipping tea, thinking: Even if no one reads this, maybe one day I will. So I began to write—something to leave behind, a quiet legacy of thoughts.

I’m still in Bursa Güzelyalı, and this might be the last time I write from this house. Next week, the chaos of moving will begin. I’ve never been the leader in such things—always one of the cogs in the wheel. I’ll do my part, then quietly slip away. I’m tired. Worn out. My soul is craving change.

After work on Friday, I wrapped up some errands and jumped in the car, hoping to clear my head. As always, I kept things simple: a six-pack (just kidding, only one) from the supermarket, a bag of salted peanuts, and a discreet parking spot under a tree where I wouldn’t bother anyone. Headlights off. Music playing softly. Me, scrolling through LinkedIn, trying to shake off the week’s weight. It wasn’t half bad, actually.

As I ran my hand across my face, I felt the stubble I hadn’t shaved in days. Tomorrow’s Monday—I’ll need to tidy up. I checked my calendar. Fewer meetings during the holiday season, but still a few I need to attend. I’ll deal with it in the morning. No need to steal time from the weekend.

Speaking of holidays, I’m glad I didn’t set my hopes too high for a summer getaway this year. The heat, the work, the endless scroll of friends travelling on social media—it’s all a bit much. Not being able to repeat the rituals of past summers stings. But what hurts more is watching dreams slip by, unrealised.

That thought brought me back to last July. Back then, my mind was tangled with questions during morning walks: Will it happen? Will promises be kept? And then, in the first week of August, a piece of good news arrived—unexpected, but deeply welcome. I hope this year brings something just as surprising. If it does, I promise to look back with gratitude.

So let’s live these days fully, without picking and choosing which burdens to carry. Let’s collect memories, so when we listen to podcasts about lives unlived, we won’t feel guilty. Funny how I ended up here...

After my little car ritual, I responsibly disposed of my trash, popped in my earbuds, and headed to the seaside. A five-kilometre walk to stretch out, burn some calories, and hit my daily exercise goal. My favourite podcast (Bu Mu Yani?) kept me company. The latest episode: "Lives We Never Lived". It was a perfect match for my mood—a chance to reflect. Did I find any answers? Not really. But being on the journey, especially when you can feel the sweat on your back, is something in itself.

Yaşanamayan Hayatlar ve Bir Temmuz Akşamı

Yolun gürültüsü, evin dağınıklığı ve kafamın içindeki karmaşa... Hepsi bir araya geldi bu sıcak Temmuz akşamüstü’nde. Çayımı yudumlarken, “Kimse okumazsa ileride ben okurum,” diye düşündüm. Belki de bu satırlar, kendime bırakacağım bir miras olur. Balkonda, tek başıma oturmuş yazıyorum. Yine Bursa Güzelyalı’dayım. Muhtemelen bu evde son kez kalem oynatıyorum. Haftaya taşınma telaşesi başlayacak. Hiçbir zaman bu tür işlerde lider olmadım; çarkın bir dişlisi olmayı tercih ettim. Yine üzerime düşeni yapıp sonra buralardan kaçmak istiyorum. Hem yoruldum hem bunaldım. Bünyem bir değişiklik arıyor artık.

Cuma akşamı, mesai sonrası evle ilgili işleri hallettikten sonra arabaya atlayıp biraz kafamı boşaltmak istedim. Her zamanki mütevaziliğimle... Migros’tan alınmış bir kutu bira, bir paket tuzlu fıstık. Polisleri ve aileleri rahatsız etmemek için sessiz bir köşe ararken, yol kenarında, kuytu bir ağacın altında farları kapatılmış bir araba. Radyoda mixlenmiş yabancı müzik, elimde telefonum, LinkedIn’de gezinerek haftanın yorgunluğunu atmaya çalışan ben... Hiç de fena gelmedi. Işın Karaca’nın dediği gibi: Yetinmeyi bilir misin?

Elim yüzüme gittiğinde bir haftadır kesmediğim sakallarımı hissediyorum. Yarın pazartesi. Kendime çeki düzen vermem gerek. Takvime göz attım; tatil dönemi olsa da toplantılar devam ediyor. Sabah hallederim, tatilden yemeyelim şimdi. Tatil demişken... İyi ki kışın yaz tatili için büyük beklentiye girmemişim. Yoksa bu kayıp yaz beni daha çok üzerdi. Sıcakta çalışmak, sosyal medyada arkadaşların gezdiğini görmek, eski yazlardaki rutinleri tekrarlayamamak... Bunlar yetmezmiş gibi hayallerimi gerçekleştirememek daha da zor olurdu.

Geçen yıl Temmuz ayında yaşadıklarım geldi aklıma. O zamanlar bugünkünden çok farklı gündemler vardı. Sabah yürüyüşlerinde kafama taktığım sorular: “Acaba olacak mı? Sözler tutulacak mı?” Ağustos’un ilk haftasında gelen mutlu haberle yerini rahatlamaya bırakmıştı. İnşallah bu yıl da hiç beklemediğim anda güzel gelişmeler gelir. Söz, seneye yine bu günlere memnuniyetle atıfta bulunurum.

O halde... Dertleri seçmeden, çekmeden; keyifle geçireceğimiz nice güzel günlerimiz olsun. Bu günlerin değerini bilelim. Anılar biriktirelim. Sonra “yaşanamayan hayatlar” konulu podcast’ler dinlerken kendimizi sorguladığımızda suçlu hissetmeyelim. Nasıl bağladım konuyu buraya ama...

Yürüyüş yolumun bir ucu

Yine aynı Cuma akşamı, arabada biraz takıldıktan sonra sorumlu bir içici olarak çöpümü attım, kulaklıklarımı taktım ve sahilde beş kilometre yürüyerek günün egzersiz hedefini tutturdum. Bana favori podcast’im Bu Mu Yani? eşlik etti. Son bölümün adı: Yaşanamayan Hayatlar. Denk gelen bölüm ve ruh halimin uyuşması, kendimi sorgulamam için güzel bir fırsat oldu. Cevabı buldun mu derseniz... Hâlâ arıyorum. Ama o arayış yolculuğunda olmak güzel. Özellikle sırtındaki teri hissediyorsan... 

Bu içeriğe ne kadar uydu bilemedim ama Galeri'de kalmasın istedim...

Idle Moments: A Quiet Pause in the Rush of Life

It’s been a while, I know. But finding time for myself again — even briefly — feels like a breath of fresh air. Life has been tangled lately, with family health concerns casting a shadow over our days. Yet here I am, sitting next to my son at a café across from the hospital on a Saturday, both of us quietly working, stealing a moment of peace. It feels like any second a phone might ring or an urgent email might arrive, cutting this moment short. So I write quickly, pouring out what’s been building up inside.

It’s mid-July, and I haven’t touched the sea yet. I usually have a summer ritual — a quiet coastal town, a few days of sun and saltwater — but this year, it’s hard to tell if that will happen. I used to think people who lived day-to-day were careless or unstructured. Now, I understand them. Life teaches you things. Sometimes gently, sometimes not.

Work has become a rhythm I know by heart. The topics change, the days shift, but the volume remains: over a hundred emails a day, most demanding action. I stretch my hours into early mornings and late nights, and even weekends become catch-up zones. I get things done, without letting anyone down.

And what about the life that slips through the cracks? You might ask. I choose not to dwell on it. I choose to be content with what I have. Just this morning, I opened a new spreadsheet and mapped out a plan — how much I could earn monthly from the funds and stocks I like, until year-end. That’s how I comfort myself. If tough times come (hopefully they won’t), I’ll have financial support. As for emotional support… we’ll see who’s there when the time comes.

There’s a quote I’ve been carrying with me lately:

“If you’re healthy, you have many problems. If you’re not, you have only one.”

That’s why, even when my inbox explodes, or someone pings me on Teams during a call, or asks for something urgently — I remind myself: these are problems worth being grateful for. I complete the task and move on. No overthinking. No heavy meaning (Did I really believe that? Hmm… questionable).

Last night, I told my son not to take everything people say to heart. Even if it hurts, it might mean nothing to the other person. You’re the one who ends up worn out. And I remembered how I used to do the same — get caught up in tiny things. Thankfully, we learn. Time, life, and experience teach us how to cope.

We change. We grow. We leave behind old habits and pick up new ones. I’ve always said I’m someone who finds joy in routine. And every time I step outside that routine, I remember its value. This morning, I returned to my long-paused weekend walks. Strolling by the water, listening to new podcast episodes — it felt good. Like a car that’s just finished a long journey, engine still running, catching its breath.

During the walk, I snapped a photo that took me back to childhood. I had a badge with that same character on it — maybe in kindergarten, maybe early school years. Now my son has left those days behind. Time slips through our fingers.

While waiting for the elevator at the hospital, my phone buzzed with a notification: my sleep patterns have shifted. No surprise there. With more hospital visits, longer days on my feet, and the constant balancing act between work and family, rest has quietly slipped down the priority list. I know it’s not sustainable. But instead of promising myself that “things will get better soon,” I’ve started embracing a different mindset — one that feels more honest, more grounded.

“You can’t pour from an empty cup.”

That simple truth has been echoing in my mind lately. It’s a reminder that even in the middle of chaos, we need to refill ourselves — with rest, with quiet, with moments that belong only to us. Not because everything will magically fix itself, but because we deserve to feel whole even when life is messy.

And perhaps the best part? I can still write. Still share. Still connect.

If you’ve read this far, maybe you’re searching for your own idle moment.

When you find it, savor it.

Because life — real life — is hidden in those quiet pauses.

Rölantide Bir Hayat: Koşarken Durmayı Hatırlamak

Araya zaman girmiş olabilir ama yeniden kendime dönebilmek, iç sesimi duyabilmek ne güzel… Hayatın karmaşasında kaybolduğum bir dönemde, oğlumla bir Cumartesi günü hastanenin karşısındaki Starbucks’ta yan yana oturmak; bir yandan çalışmak, bir yandan kaçamak yapmak gibiydi. Sanki her an bir telefon çalacak ya da önemli bir e-posta gelecek ve bu an yarıda kalacakmış gibi… O yüzden hızlıca yazmak istedim, içimdekileri olduğu gibi.

Temmuz’un ortası geldi ama hâlâ denize giremedim. Her yılki Seferihisar tatilim bu yaz olur mu, bilmiyorum. Eskiden “günü yaşayan” insanları biraz dağınık bulurdum ama şimdi onları daha iyi anlıyorum. Hayat, insana her şeyi öğretiyor. Bazen de hatırlatıyor.

İş yoğunluğum artık hayatımın bir parçası. Günler değişiyor ama gelen e-postaların sayısı sabit: yüzü geçiyor. Çoğu da aksiyon istiyor. Sabah-akşam mesailer, hafta sonu telafileri derken işler tamamlanıyor ama… “Peki ya kaçan hayat?” diye soranlara cevabım net: elimdekine şükretmeyi seçiyorum. Az önce Excel’de yeni bir sayfa açtım; beğendiğim fon ve hisselerle yıl sonuna kadar ne kadar getiri elde edebilirim, onu hesapladım. Kendimi böyle avutuyorum. Zor günler gelirse (umarım gelmez), en azından kenarda bir maddi destek olur. Manevi destek içinse… O zaman geldiğinde kimler yanımda olacak, göreceğiz.

Bu aralar aklımdan çıkmayan bir söz var:

“Sağlığın yerindeyse birçok sorunun vardır. Ama sağlığın yerinde değilse, sadece bir sorunun vardır.”

İşte bu yüzden, beni çıldırtan e-postalar, Teams mesajları, call’lar arasında gelen talepler… Hepsi aslında şükredilecek dertler. Tamamlayıp devam edeceğiz. Takılmadan, çok anlam yüklemeden (yazar buna inandı mı? – şüpheli).

Dün akşam oğluma, ilişkilerde insanların her söylediğine takılmaması gerektiğini anlatırken, yıllarca ben de ne çok şeye takıldığımı fark ettim. Neyse ki insan öğreniyor. Zaman, hayat ve deneyimler birleşince her şeyle başa çıkılabiliyor.

Tabii bu süreçte değişiyoruz da. Gelişiyoruz. Yeni alışkanlıklar ediniyoruz. Ben, rutini içinde mutlu olanlardanım. O rutinin dışına çıktığımda, değerini daha iyi anlıyorum. Bu sabah, uzun süredir pas geçtiğim sabah yürüyüşlerine döndüm. Deniz kenarında yürümek, sevdiğim podcast’lerin yeni bölümlerini dinlemek… İyi geldi. Uzun yol yapmış bir aracın rölantide çalışması gibi, ben de kendime geldim.

Bugün hastane asansöründe telefonuma bir bildirim geldi. Uyku sürem azalmış. Evet, farkındayım. Sağlıksız. Ama bazen hayat seni öyle bir noktaya getiriyor ki, öncelik sıralaman değişiyor. Ayakta kalmak, işleri yürütmek, sevdiklerine destek olmak… Hepsi bir arada yürümeye çalışıyor. O popüler videodaki adamın dediği gibi:

“Şu olaylar bi’ bitsin, düzelicez inşallah.”

Ama belki de mesele, olayların bitmesini beklemek değil. Belki de mesele, olayların tam ortasında bile kendine küçük bir alan açabilmek. Bir kahve molasında, bir yürüyüşte, bir podcast’in yeni bölümünde ya da çocukluğundan gelen bir rozetin hatırasında… Hayatın rölantide çalıştığı o anlarda, kendini yeniden bulabilmek. Çünkü zaman geçiyor, çocuklar büyüyor, alışkanlıklar değişiyor. Ama içimizdeki o küçük “ben” hâlâ orada bir yerlerde, hatırlanmayı bekliyor.

Ve belki de en güzeli şu: Her şeye rağmen, hâlâ yazabiliyor olmak. Hâlâ anlatacak bir şeyler bulmak. Hâlâ bir yerlerde birileriyle bu satırlarda buluşabilmek. Eğer bu yazıyı buraya kadar okuduysan, belki sen de kendi rölanti anını arıyorsundur. Bulduğunda, tadını çıkar. Çünkü hayat, tam da o anlarda saklı.

Time to Slow Down: Sleeplessness, Responsibilities, and Upcoming Summer

Sometimes I wonder what it would be like to sleep a full 8 hours. Tonight is another one of those nights where that thought made me open a blank page... After days of following the same routine, late hours at work, and growing exhaustion, I finally came close to sleeping like a “normal person” last night. I didn’t quite get there—but there’s hope. Maybe this time, I’ll do something just for myself.

Lately, my social media feed is filled with content about the harms of poor sleep. That triggered something inside me:
“It’s time to do something for myself.”

And that’s when I realized—I haven’t really done anything for myself in a long time. No writing, no walking, not even a basic cardio workout.

Writing, for instance, used to help. I’m grateful that my recent posts received such kind feedback. But lately, even writing has become a luxury. With Nilgün away in Bursa, I’ve been in full-time “dad mode.” I’ve put off walks and workouts just to make sure Okan isn’t home alone. I know it’s just a phase. Things will change. They always do. One step at a time…

This summer looks like it will be shaped by family health matters. We’ll be spending a lot of time in hospitals and clinics—taking care of our elders. With that kind of schedule, even the idea of a vacation feels tiring. But still, a short break during my one-week annual leave sounds like something to hold on to.

Mid-June is here, school’s out, and my mind naturally drifts toward the summer house. But this year, I know we’ll spend less time there. Maybe it’s not about the quantity—but the quality. Our parents need us more than ever. The roles are changing—now it’s our turn to support them. I just hope they live long, happy, healthy lives.

As I write this, Okan is beside me, constantly asking, “What are you writing, Dad?”
And as I read my sentences out loud, I realize—I’m passing on more than just thoughts. I’m unintentionally passing on this adult stress too. But maybe it’s not a bad thing. Maybe part of growing up is learning how to deal with life’s tough sides—not just the fun ones.

But enough adult talk…
This week, I’m taking Okan to Hupalumpa.
Some fun, some laughter, some time to just be kids again.
And I’ll let him have the last word: “This is so lame, Dad. We don’t have to go.” :)

 

 

Yavaşlamak Gerek: Uykusuzluk, Sorumluluklar ve Yaklaşan Yaz Tatili

Bazen sadece şöyle bir 8 saat uyuyabilsem nasıl olurdu diye düşünüyorum. Bu gece yine o düşünceyle açtım boş sayfayı… Günlerdir aynı yolu gidip gelmenin yorgunluğu, üstüne eklenen fazla mesailer derken, nihayet dün gece “normal insanlar” gibi uyudum ve başarabilirsem bu akşam daaynı başarıyı elde etmeye biraz daha yaklaştım. Henüz hedef gerçekleşmedi ama bir umut: Belki bu kez kendim için bir şey yapabilirim.

Son zamanlarda sosyal medyada sıkça karşıma çıkan “az uykunun zararları” temalı içerikler iyice tetikledi bu düşünceyi. “Kendim için bir şey yapayım” dedim içimden… Ve o anda fark ettim: Kendim için uzun süredir hiçbir şey yapmamışım. Ne yazmak, ne yürümek, ne de basit bir egzersiz…

Yazmak mesela, iyi geliyor. Ne mutlu ki son yazdıklarım güzel geri dönüşler aldı. Ama bu aralar yazmaya bile zor vakit buluyorum. Nilgün’ün Bursa’da olmasıyla beraber “anne-baba” modunu tamamen açtım. Okan evde yalnız kalmasın diye yürüyüşleri, iş yerindeki spor salonunu bile erteledim. Ama biliyorum ki hiçbir şey sonsuza kadar sürmez; bu şartlar da değişir elbet. Yola devam…

Bu yaz, sağlık gündemiyle geçecek gibi görünüyor. Aile büyüklerinin sağlık durumları nedeniyle sık sık hastanelere gitmek, tedavi süreçlerinde yanlarında olmak önceliğimiz. Hal böyle olunca yaz tatili fikri bile yorgun hissettiriyor. Ama bir haftalık yıllık izinde “biraz olsun kopabilir miyim?” düşüncesi az da olsa heyecan katıyor.

Haziran’ın ortasında, okullar kapanırken zihnim yine yazlığa gitme hayali kuruyor. Fakat bu yaz, yazlıkta daha az kalacağımız belli. Deniz ve güneşin tadını eskisi kadar çıkaramayacağım. Belki de mesele nicelik değil, niteliktir. Aile büyüklerimizin bize daha çok ihtiyacı var artık. Roller değişti; artık onlar değil biz destek oluyoruz. Allah onlara uzun ve sağlıklı ömürler versin.

Bu satırları yazarken Okan yanımda, sürekli “ne yazıyorsun baba?” diye soruyor. Cümleleri yüksek sesle okurken fark ettim ki, aslında tüm bu gündelik stresi zaten farkında olmadan ona da aktarıyorum. O ise, bir çocuk olarak bu yüklerin neresinde olmalı? Belki de hayatın sadece güzel taraflarını değil, zorluklarını da tanımak onun için bir tür öğrenme süreci.

Ama yeter bu kadar yetişkinlik... En iyisi bu hafta Okan’ı Hupalumpa'ya götürmek. Biraz çocuk olmak, biraz oyun, biraz kahkaha… Hayatın keyifli taraflarını da göstermek gerek. Ama son cümle ondan gelsin:

“Bu ne baba ya, çok saçma, gitmesek de olur.” :) 

-----------------------------

Uykusuzlukla başa çıkma

Ebeveynlikte denge

Yaz tatili planlarıAile desteği

İş-yaşam dengesi

Yazmak terapidir

Çocukla kaliteli zaman

Hupalumpa etkinlikleri

Anne-baba olmak

Yıllık izin önerileri

Staying Present, Staying Ready

Five years ago, I stood at a crossroads.

Leaving behind the familiar comfort of my hometown, İzmir—a place filled with memories, roots, and family—to move to Istanbul for an intercompany transfer within Philip Morris International wasn’t an easy decision. It wasn’t just a change of city. It was a shift in rhythm, in relationships, in life as I knew it.

But I made that choice with a clear heart—for growth, for purpose, for the career I envisioned for myself. I knew it wouldn’t be easy. And it wasn’t. But it’s been worth it.

Today marks five years since I stepped into my role within PMI Global Travel Retail. And what a five years it’s been.

I’m deeply grateful for this journey—for the role I love, for the organization that continues to inspire me, and most of all, for the people I work with. Thank you for your trust, your collaboration, and for helping me stretch and grow with passion and resilience. You’ve added so much value not only to my professional life but to my personal growth, too.

A Personal Reminder: Sometimes the Best Comes Last

Just recently, I found myself sitting in my son’s school auditorium. Parents were invited to witness the innovation and creativity of their children through their technology projects. One by one, student groups were called up, their names echoing through the hall as they received their well-deserved prizes.

As each team stepped up, I couldn’t help but glance at my son’s face—and then at the stage—and then at the list I didn’t have. With each round of applause, hope dimmed just a little. I tried not to show it, but inside, I had started preparing myself: Maybe next time. Maybe it just wasn’t meant to be.

And then it happened.

Second place.

His team.

The rush of pride, the quiet relief, the joy that caught me off guard—all in one moment. I was a proud father once again. And more importantly, I was reminded: keep calm and stay ready. The best might be right around the corner.

On Desire, and the Space In Between

For most of my life, I’ve treated ambition like a deadline. If I didn’t act fast—move, control, prove—I feared the opportunity would slip away.

But over time—and especially in this past year—I’ve started seeing desire differently.

It’s not a problem to solve. It’s a pulse. A signal that we’re alive and reaching. That something matters.

Whether it's waiting for recognition, chasing a new opportunity, or simply hoping for a moment like the one I had in that school auditorium—it’s not about always getting the thing. It’s about honoring the wanting. Letting it work on you. Letting it teach you patience, presence, and belief.

Because sometimes, when we rush toward the finish line, we miss the sweetness of the journey itself. The ache is not a void—it’s a spark. A reminder that the story is still unfolding.

And in this job, in this life, in this family—I’m learning to trust that.

To all those waiting for their moment: Stay steady. Stay open. Let it bloom.

Thanks again to my PMI family, and to my own family, for walking beside me every step of the way.

Here’s to five years, and all that’s still ahead.

PS. The alternative title of the content was: "Five Years, One Leap, and a Lesson from My Son"

Exploring Lausanne: A Memorable Visit in May 2025

I recently had the pleasure of visiting Lausanne, Switzerland, for the SFP Portfolio & Science program and meeting with my key stakeholders from May 12 to May 16, 2025. It was an enriching experience filled with insightful sessions, networking opportunities, and a chance to explore the beautiful city of Lausanne.

Highlights of the Visit

During my stay, I attended several key meetings and events. Here are some of the highlights:

SFP Portfolio & Science Program: This exclusive program was held at the Hotel de la Paix and provided a deep dive into PMI’s smoke-free technologies and science. The sessions were led by experts and offered a global perspective on our initiatives.

Networking Opportunities: I had the chance to meet and interact with colleagues from various locations, including Mark Tan, Francoise Kumpf, Seynabou Gauthier, Hans Etienne, and Mathieu Moreau.

Team Dinner: On May 13, we enjoyed a delightful team dinner, which was a great opportunity to bond and discuss ongoing projects in a relaxed setting.

Capturing the Moments

I made sure to capture some beautiful shots during my visit. Here’s a video compilation of the memorable moments from Lausanne:

Reflections and Future Plans

This visit was not only about attending sessions and meetings but also about experiencing the culture and beauty of Lausanne. The city’s charm and the warmth of the people made this trip truly special. I look forward to more such opportunities to connect and grow together.

Stay tuned for more updates and stories from my travels!

Farewell, Lausanne — Until We Meet Again

It’s Thursday afternoon, May 15th, 2025. As I slowly prepare to say goodbye to Lausanne, I sip my beer and soak in the moment. After wrapping up my training and tackling a handful of urgent tasks, I found myself wandering — once again — from the hilltop down to the lakeside, repeating the same old phrase: "What a beautiful city. We’re not really living compared to these gifted people, are we?"

Despite the warm weather and people in t-shirts, I showed up at the lake in a jacket, backpack on my shoulders and shopping bags in hand — quite the scene. I ended up back at Lacustre, the same spot where I had dinner last Sunday. History was about to repeat itself, but the table I’d reserved last time was taken, and dinner service wouldn’t start until 5 p.m. Still, I decided to stick around, watch the sun go down, and enjoy a little moment of solitude. The rest could wait.

It’s oddly noisy here, and I find it hard to write. But watching people chat, laugh, and live in the moment makes me happy for them. No one’s glued to their phones or obsessed with selfies — something I deeply admire. There’s so much I envy about this city. After seeing it with fresh eyes this time, I can’t help but question those who insist, "Turkey is the most beautiful country in the world." Beautiful, yes — but how well do they really know the rest of the world?

I didn’t feel this way the last time I was here, but this trip has left a much deeper impression. Hopefully, it won’t be too long before I return.

What made this visit truly special were the people. I got to reconnect with my mentor, Mark — it was inspiring to sit with him, share stories, and soak up his wisdom. I’m genuinely grateful to have him in my life. Once again, he hosted me generously and took me out for dinner — not as a tourist, but as someone experiencing Lausanne like a local. Thank you, Mark. You’ve got a big heart — and a strong wallet! (This is how AI handles the translation from Turkish to English!)

Yes, I know I’m being a bit sentimental, but I’d rather put these feelings into words than pretend everything is picture-perfect on Instagram. Truth is, there’s a cost to all this. My average sleep has dipped below six hours again, and I’m going to bed far too late just to keep up with unanswered emails from the day. But then again, I’d be replying to those same emails in Istanbul — just without this view, this sunset, and this feeling.

They just closed the shade that was protecting me from the sun. My screen is now glaring, my beer warming up, and my face slightly burning. Looking at the bright side — literally — there’s a boat pulling in. Let’s see who’s coming off. Time to soak in some natural vitamin D and do a bit of people-watching.

Tomorrow, I’ll be working from Lausanne office, and in the evening, I’ll say goodbye to this beautiful city. Hopefully, only for a little while.

Update:

After writing the paragraphs above, I climbed uphill back toward the hotel — and boy, the heat took a toll. Before heading in, I stopped at my favorite burger joint, ordered my usual, and enjoyed every bite. I even felt so inspired that, after months of silence, I left a glowing Google Maps review. What happened next? Well, the usual: Outlook, SAP, and all the rest. I also played a game for a while… but I’ll keep that one to myself. Some things are better left unsaid.

Back to Lausanne — One Year Later, With a Full Heart and an Even Fuller Inbox

This Sunday holds a special meaning for me — and not just because it's Mother’s Day. After a full year, I’m heading back to Lausanne. The excitement I felt last year when visiting our company headquarters for the first time has mellowed this time around. Firsts have a magic of their own, don’t they? But truth be told, my mind is full and my calendar even fuller, and this Swiss trip somehow feels like just another item on my to-do list.

Maybe that’s what happens when real life refuses to pause, or in other words: "that's the way".

Last Thursday, I had an off-site training that took me away from my inbox for a few hours — a dangerous luxury. By Friday, even with extra hours of work, I couldn’t reduce the number of unread (or “read-marked-but-not-really-read”) emails below twelve. Still, I have hope — and a small dream for tonight and tomorrow: to catch up, inch by inch, if the universe allows.

To make my three-hour flight more productive (and mildly entertaining), I dedicated the first two hours to watching the original Star Wars — something I had promised myself, even added to my New Year’s resolutions. I’ll be honest: when something doesn’t convince me, I struggle to engage. But I powered through, ticked the box, and now I can at least say I get the references. Sometimes, done is better than perfect, right?

Mission Completed

Why Start with IV? I Will Learn Soon...

Projects, Priorities, and… Precision Knives?

Tonight — and this week — I’ve got a few things planned. One of them is to finalize a small automation project I built using Microsoft 365’s Finance Agent and turn it into a short, clean-cut video to share internally. I’m hoping it might inspire a few colleagues. I was already visualizing how to structure the clip — what to say, what kind of background to use — even as I watched the movie on the plane. Fingers crossed it turns out well.

If I can squeeze in a bit of email cleanup, find a decent meal, and hit my steps goal with a walk around town, I’ll call it a productive evening. Bonus points if I manage to grab those special kitchen knives my relatives asked for — apparently, no trip to Switzerland is complete without them. I wrote about this last time too: yes, Switzerland is expensive, but if there’s one thing that offers serious price-for-value, it’s those knives.

Migros Without Victorinox Knives

Looking Ahead

I’m scheduled to fly back Friday night. What will I be taking home with me this time, I wonder? The main goal of this visit is to reconnect with our Lausanne-based stakeholders and, if all goes well, spend an evening in conversation with someone very dear to me (he knows who he is when he reads this). Whether it’s dinner, deep talk, or a bit of quiet mentorship — it’s these moments that matter most.

And so, the journey continues — altitude included.

With gratitude,
Volkan

Lozan’a Veda Ederken

15  Mayıs 2025 Perşembe öğleden sonrasında yavaştan Lozan’a veda etmeye hazırlanırken biramı yudumlayıp anın tadını çıkarıyorum. Eğitimden çıkıp gündelik işlerin acillerini hallettikten sonra “ne güzel şehir”, “biz yaşamıyoruz valla” diye diye yukarıdan yine göl kenarına indim. Neredeyse herkesin t-shirt giydiği bu sıcak havada göl kenarına ceketli ve yetmezmiş gibi sırtında çanta, elinde alışveriş torbası ile gelince hızlıca yine Pazar akşamı yemeğimi yediğim Lacustre’ye geldim. Tarihi tekerrür ettirecektim ama bir önceki sefer rezervasyon yaptırdığım masa doluydu, yemek servisi ise 5’te başlayacaktı. Güneşi burada batırıp biraz kendimle başbaşa kalayım, sonrasına bakarız.

Çevremde o kadar çok gürültü var ki yazarken zorlanıyorum ama insanların sohbet ediyor, anın tadını çıkarıyor olduğunu görmek onlar adına çok güzel. Bizdeki gibi herkes telefonuna bakmıyor ya da fotoğraf çekilmek derdinde değil. Özendiğim çok şey var bu şehre dahil. Burayı gördükten sonra “Türkiye çok güzel, eşi benzeri yok” diyenlerin diğer ülkeleri ne kadar iyi bildiği konusunda şüphem doğdu. Bir önceki gelişimde bu kadar etkilenmemiştim ancak bu sefer baya bir etkisi altından kaldığımı kabul etmeliyim. Umarım arayı çok açmadan yine gelmek nasip olur.

Bu seferki ziyaretimi daha güzel kılan şeylerin başında pek tabii ki insan ilişkileri de geliyor. Akıl hocam Mark ile buluşup onu dinlemek, onunla bir şeyler paylaşmak harikaydı. Onu tanıdığım için çok mutluyum ve onunla hatıralar biriktirebildiğim için de kendimi şanslı buluyorum. Bir önceki sefer olduğu gibi yine ev sahipliği yaptı ve beni iki kez yemeğe çıkardı. Hem de turist gibi değil, lokal gibi deneyimler elde etmemi sağladı. Teşekkürler Mark, kesene bereket! (Bu içeriği İngilizceye de çevireceğim, bakalım yapay zeka bunu nasıl çevirecek)

Bu duygularımı ve hatıralarımı yazıya dökerken biraz romantik olduğumun farkındayım. Bazı gerçekleri dışarıya vurmayınca insanlar instagramda paylaştıklarımla İsviçre’nin altını üstüne getirdiğimi düşünebiliyor. Ama şu da bir gerçek ki bedelini de ödüyorum. Ortalama uykum yine altı saatin altına düştü, geceleri gündüz biriken mailleri cevaplayabilmek için hayli geç yatağa gidiyorum. Yine de şükür, İstanbul’da olsam da aynı mailleri cevaplayacaktım ama bu deneyimi elde edemeyecektim.

Beni güneşten koruyan gölgeliği az önce kapattılar. Ekranım parlamaya, biram ısınmaya ve yüzüm yanmaya başladı. Bardağın dolu tarafını görmem gerekirse, yaklaşan bir yolcu gemisi var, bakalım kimler inecek. Doğal D vitamini alıp biraz çevremi gözlemleyeyim. Yarın ofisten çalışıp, akşam da bu güzel şehre elveda diyeceğim. Umarım kısa süreliğine...

Ekleme: Yukarıdaki satırları yazdıktan sonra otele doğru yukarı çıktım ve sıcağın etkisiyle beraber yokuş beni baya bir hırpaladı. Otele girmeden direk favori hamburgercime gidip siparişimi verdim, öyle keyif aldım ki aylar sonra gaza gelip Google Maps’te bir mekan değerlendirmesi bile yaptım. Sonrası mı? Yine Outlook, SAP ve diğerleri… Biraz da oyun oynadım ama ne oyunu olduğunu burada yazamayacağım, o da bende kalsın.

Sağlıcakla,

Volkan

Cenevre’ye Uçarken

Bu Pazar, Anneler Günü olmasının dışında benim için ayrıca bir önemi daha var: bir yıl aradan sonra yine Lozan’a gidiyorum. Geçen sene hayatımda ilk kez şirket merkezine giderken yaşadığım heyecandan çok uzaktayım. İlkler bir başka oluyor pek tabii ki ama kafamın da ajandamın da dolu olması bu kez İsviçre Lozan ziyaretimi sıradaki bir aktivite gibi görmeme sebep oldu. Nasıl farklı olabilir di bilmiyorum ama geçen Perşembe bir eğitim için ofiste ofis dışı modda olunca mailler öyle bir birikti ki Cuma günü yaptığım fazla mesai ile bile okunmamış (okunup okunmamışa alınmış) mail sayımı onikinin altına düşüremedim. Ama var bu akşam ve yarın bir hayalim: toparlayacağım Allah’ın izniyle...

Üç saatlik uçuşumun ilk iki saatini izlemek için söz verdiğim hatta yeni yıl hedeflerime eklediğim Star Wars’ın ilk filmine ayırdım. Samimi olacağım, beni inandıramayan şeylere kendimi veremiyorum ama görevi tamamladım, tiki attım, en azından fikir sahibiyim. Bir başka deyişle bir büyüktür sıfır, değil mi?

Bu akşam ve bu hafta yapmayı planladığım şeyler var, bunlardan biri Microsoft 365 Finance Agent ile yaptığım küçük bir otomasyon çalışmasını video haline getirip şirket içinde paylaşarak birilerine ilham vermek. Film izlerken de aklımda nasıl yaparım, arka fona ne eklerim gibi düşünceler vardı, umarım güzel bir ürün ortaya çıkar. Kalan vakitte de okunmamış maillerden biraz temizlik yapıp dışarıda karnımı doyurup çevrede yürüme hedefimi tutturursam başarılı sayılırım. Hatta bugün ailenin büyük üyelerinin isteği olan kesme bıçaklarını da alıp bavula atabilirsem şahane olur. Bir önceki ziyaretimde de yazmıştı, İsviçre biz Türkler için pahallı ama “price for value” alınabilecek şeyler varsa başında da bu bıçaklar geliyor.

Dönüş kısmetse Cuma gecesi, bakalım bu kez yanıma neler katarak döneceğim. Gelirken asıl hedefim Lozan’daki paydaşlarımla bağ kurmak ve çok sevdiğim biriyle (o kendini biliyor) bir akşam yemeği yiyip dertleşmek ya da ondan değerli koçluk yönlendirmelerini almaya devam etmek.

Yükseklerde yolculuğa devam...

Sevgiyle,

Volkan