If It Doesn’t Suck, It’s Not Worth Doing

​According to psychological research, the anticipation of an event is almost always more emotionally powerful than the event itself.

The dread of asking your boss for a raise is paralyzing and can last months. Yet, once you get yourself to finally do it, it’s over before you know it. The excitement of attaining some object or objective can become obsessive. Yet, shortly after you obtain your desire, you’re bored and in search of something else. “We buy things to make us happy, and we succeed. But only for a while. New things are exciting to us at first, but then we adapt to them,” says Dr. Thomas Gilovich, Cornell psychologist.

Interestingly, your mind can seduce you so much so that the idea of something becomes more satisfying than the thing itself, so you stop at the idea and never make it real. Thus, in his new book, Ego is the Enemy, Ryan Holiday explains that a primary obstacle to success is the idea of success.

It’s so easy to dream.

It’s easy to tell people about your ambitions. It’s easy to create vision boards and write down your goals. It’s easy to stand in front of a mirror and declare affirmations.

And that’s where most people stop.

The very act of dreaming stops you from achieving your dreams.

You’ve played-it out in your mind with such intoxicating detail that you become satisfied enough. You become numbed. And you deceive yourself into believing you’ve actually done something productive.

Consequently, when you attempt the activity itself, you immediately hit a stone wall of resistance. More often than not, you quickly distract yourself from the discomfort with some form of momentary pleasure. Yet, Robert Greene explains in his book, Mastery, that you can learn to love this internal resistance. In his words, “You find a kind of perverse pleasure in moving past the pain this might bring.”

How To Get Out Of Your Rut

In his book, Living with a SEAL, Jesse Itzler tells the story of being inspired by a certain Navy SEAL and consequently inviting him to live at Itzler’s home for a month. Itzler admitted being in a personal rut and wanted to shake himself out of his routine.

Day 1: “SEAL” asked Itzler, “How many pull-ups can you do?” Itzler squeaked out eight shaky pull-ups.

“Take 30 seconds and do it again,” SEAL said. 30 seconds later, Itzler got on the bar and did six, struggling.

“Take 30 seconds and do it one more time,” SEAL said. 30 seconds later, Itzler got on the bar and did three, at which point his arms were exhausted.

“Alright, we’re not leaving here until you do 100 more,” SEAL stated. Itzler was puzzled. “Alright, we’re gonna be here a long-time. Cause there’s no way I could do 100.” However, Itzler ended-up completing the challenge, doing one pull-up at a time. Thus, SEAL convinced Itzler that he could do way more than he thought he could.

The principle SEAL taught is what he calls the 40% rule — which essentially means people feel maxed-out mentally and physically, and thus stop, when they are at only 40% of their actual capacity. Going past this 40% capacity is when it becomes uncomfortable. Thus, SEAL’s mantra, “If it doesn’t suck, we don’t do it.”

The Power Of Objective-Based Pursuits

“The pain is kind of challenge your mind presents — will you learn how to focus and move past boredom, or like a child will you succumb to the need for immediate pleasure and distraction?” — Robert Greene

Like Itzler who shattered a mental barrier by completing 100 pull-ups, you too can get out of your rut by pursuing tangible objectives.

The concept is: Do something and don’t stop until it’s complete, no matter how long it takes.

Your goal is to learn how to accomplish hard things without continuously distracting yourself. You want to develop what Greene calls “A perverse pleasure” in experiencing internal conflict, and sitting with it.

This concept is embedded in Crossfit. Unlike most people, who check their smartphones between exercise “sets,” at Crossfit, you have a specific objective and you kill yourself until it’s done.

If it doesn’t suck, we don’t do it.

You can apply this principle to anything and everything. You can do a homework assignment and just do it until it’s complete. You can write an article and stick-to-it until it’s published. You can do 100 pull-ups, or run 5 miles, and go until you’re done. Who cares how long it takes?

The Greatest Opportunity In History

In his book, Deep Work: Rules for Focused Success in a Distracted World, Cal Newport states the following:

“The ability to perform deep work is becoming increasingly rare at exactly the same time it is becoming increasingly valuable in our economy. As a consequence, the few who cultivate this skill, and then make it the core of their working life, will thrive.”

Without question, we live in the most distracted time in human history. It is almost impossible to remain focused on a single-task for more than a few minutes at a time.

The law of opposites is in affect. With every action, there is an equal and opposite reaction. While most of the world is becoming increasingly distracted, a select few are capitalizing on this fact.

Hence, Economist Tyler Cowan has said, “Average is over.” The middle-class is gone. Either you’re among the select few who are thriving, or you’re like most people who are distracted, overweight, and struggling.

The choice is yours.

When something sucks, do you quit? Or do you push-through and eventually enjoy the satisfaction of growth and success?

Anything worth doing is going to suck at the beginning. Anything worth doing is meant to require pain and sacrifice. Herein lies the problem facing America, which originally was built on the moral of impulse control. What once used to be a country filled with people sacrificing momentary pleasure for a better future, the overpowering message of today is live for the moment.

And that’s exactly what people do. They live for this moment. Consequently, when something sucks, or becomes hard, most people quit. Most people indulge themselves in momentary satisfaction at the expense of a better future.

To make matters worse, the twin “truth” of today’s culture is love yourself for who you are. The self-esteem movement of the late 20th century is an enormous contributor to America’s faltering success.

People are taught to love themselves regardless of their performance. Thus, they justify mediocrity. Yet, Asian’s and other immigrant groups who often are considered to have low self-esteem consistently outperform American’s who have high self-esteem.

Unlike in other parts of the world where hard work is seen as a virtue, the repeated phrase in America is: “Don’t work too hard!” Success these days is to get as much as you can for as little work as possible.

In the book, “The Triple Package: How Three Unlikely Traits Explain the Rise and Fall of Cultural Groups in America,” Amy Chua and Jed Rubenfeld explain that most successful people not only control their impulses, but also have an implicit sense of inferiority.

These people may have confidence, yet, they remain unsure of themselves. They have a chip on their shoulder due to being oppressed in some way. So they continuously push themselves, regardless of how successful they become, to prove themselves. They are never satisfied with what they’ve done. They continue to feel inferior.

These very traits are awarded in today’s economy because they are so rare. Again, few people control their impulses, but instead live for the moment. And few people, especially in America, have any sense of inferiority. Rather, most people have bought into the myth that you must first love yourself before you can become successful.

Garbage.

True confidence is earned. It’s earned by succeeding. Not by wishing for success.

True confidence emerges when you consistently push-through things that suck. The longer you sit with the boredom, pain, and discomfort — and actually create something meaningful, the more confident and successful you will be.

Hence, Ryan Holiday explains in an interview with Lewis Howes: you are rewarded for the work you actually accomplish. Not the promises you make.

Doing the work is hard.

Getting into elite physical condition is brutal.

Building deep and committed relationships is nearly impossible. Most marriages end in divorce.

Developing deep spiritual maturity requires giving-up who you want to be for who you really are.

All of these things “suck,” at least initially, and in-the-moment. However, if it doesn’t suck, it’s not worth doing. And you absolutely can learn to endure the discomfort of the moment to build a life worth having.

If you’re stuck in a rut, like Itzler, challenge yourself to complete specific objectives — no matter how long they take.

Pleasure Vs. Happiness

“A life that doesn’t include hard-won accomplishment and triumph over obstacles may not be a satisfying one. There is something deeply fulfilling — even thrilling — in doing almost anything difficult extremely well. There is a joy and pride that come from pushing yourself to another level or across a new frontier. A life devoted only to the present — to feeling good in the now — is unlikely to deliver real fulfillment. The present moment by itself it too small, too hollow. We all need a future. Something beyond and greater than our own present gratification, at which to aim or feel we’ve contributed.” — The Triple Package

True happiness — joy — is fundamentally different than momentary pleasure. Not to say momentary pleasure is inherently bad. However, it often gets in the way of something more real and lasting.

Anything worth doing brings a satisfaction that distraction never can. Don’t give into the resistance. Push through the difficulty. That’s where a joy that those who stop will never taste.

Said Geologist James Talmage:

“Happiness leaves no bad after-taste, it is followed by no depressing reaction; it brings no regret, entails no remorse. True happiness is lived over and over again in memory, always with a renewal of the original good; a moment of pleasure may leave a barbed sting, [as] an ever-present source of anguish.”

Yine Seferihisar...

Tarihi yazarak giriş yapmak istedim ama hafızamdan şak diye tarihi anımsayamadım. Sonra bayramın arifesinden bugüne ilerleyip 8 Temmuz 2016 olduğunu çıkardım. Bünye 9 günlük bayram tatillerine şu anki kariyerim sebebiyle pek alışık olmadığı için biraz bocalasa da keyfini çıkarmaya çabuk alıştı. Günü ise net biliyorum, Cuma. Eminim çünkü Seferihisar'dayım ve bugün sabah kahvaltı sonrası, eski günlerde olduğu gibi, teyzemle Seferihisar pazarına gittim. Eskiden farklı olarak, bu kez yanımda eşim ve çocuğum da vardı...

Eskileri sıklıkla andığım, geçmişe adeta yolculuk yaptığım bir yer Seferihisar benim için. Yazıyı Cuma öğle yemeği sonrası yazlığın arka balkonunda ayaklarımı uzatmış biramı yudumlarken yazıyorum. Az ötede annem bezelye ayıklarken ben oğlumun annesiyle yukarıda uyuyor olmasından istifade edip biraz kendime vakit ayırıp yazıyorum. Daha geçen gün, başarılı insanların alışkanlıkları konusunda yapılmış bir listede "yazmak" eylemini görüp daha fazla yazmaya vakit ayırma konusunda kendimi güdümlemişken arka fondaki cırcır böceği bana tabi ki engel olmaz.

1994'ten beri geldiğim Seferihisar, hatta onun da özelinde Mavi Teos sitesi benim için yaz deyince olmazsa olmaz, su götürmez, tartışılmaz bir gerçek. Evleninceye kadar, yani 28 yaşıma kadar İzmir Hatay'da büyüdüm ama nedense bir Seferihisar - Mavi Teos gibi sahiplenemedim. Belki de buradayken kafamın okul, iş gibi stresleri geride bırakıp daha çok yaşamı hissetmesi bunun yegane sebebidir. Sanki o 3 aylık uzun yaz tatilleri sayılı haftasonu kaçamaklarına dönüşse de benim hayatımın önemli kesitleri hep burada geçmiş gibi geliyor. Burada yaşadıklarım, kazandıklarım ve kaybettiklerim bu satırları yazarken aklıma gelip de kısa kısa aralar vermeme sebep olsa da klavyeye dokunmaya, duygularımdan ve düşüncelerimden akanları aktarmaya devam etmek istiyorum.

Denize baktığımda önce bana doğru gelen bir sörf görüyorum. Rüzgarın etkisi ve belki sörf tahtasının üzerindekinin kollarının zayıflığı sörfün yalpalayarak gelmesine sebep olurken onun dikine doğru bir başka sörf dosdoğru yol alıyor. Bunu gördüğümde herkesin kendi yoluna gittiğini farkediyorum. Tıpkı dün Okan'ı iskelede düşmesin diye tutarken karşımda gördüğüm kadının t-shirt'ünde yazan "go your own way" gibi herkes kendi yoluna bir şekilde gidiyor. Belki bu yüzden 20 yıl önce yanımda olanların pek çoğu bugün burada yanımda değildir. Her ne kadar beynim neden böyle olduğunu sorgulama konusunda tutarlılığını bir türlü kaybetmese de benim bu kısır döngüden bir şekilde çıkmam kendim için belki de en hayırlısıdır. Bazı şeyleri bu satırlara o kadar kapalı yazabiliyorum ki sadece bilenler anlayabiliyor ama ne yapayım, daha net olmaya da içim el vermiyor.

Biraz daha light içeriklere geçecek olursak, bu sene yazlığa yapılan yatırımların geri dönüşünü konfor olarak almaya başladık. Mesela artık eskisinden daha geniş bir pergulemiz var ve bu  bizi güneşten daha çok koruduğu için öğlen yemeğini istediğimiz saatte yapabildiğimiz gibi öğleden sonra da dilediğimiz saatte arka balkonda oturabiliyoruz. Ayrıca artık bahçemizin da kapalı olması ile birlikte Okan dilediğinde çiçeklerin arasında kamyonu ile gezerken dışarı çıkarmı diye endişelenmiyoruz. Eskiden spor haberlerini izlemek için beklediğim TV önünde beklemiyorum çünkü artık televizyonumuzda uydu üzerinden izleyebileceğimiz spor kanalları her daim hizmet verdiği gibi telefonumuzdan da son dakika transfer dedikodularına ulaşabiliyoruz. Bunları hava atmak ya da standartlarımızdan bahsetmek için değil, özellikle eskiden bunlara sahip olmadığımız için eski "zor" günleri anmak için yazıyorum.

Son yıllarda Seferihisar'daki yaz tatillerimde geçmiş temalı yazılarımın çoğunlukta olduğunun farkındayım. Bir yanım "belki bu gününden çok geçmişini daha çok sevdiğindendir" diyor ama onun üzerinde pek durmak istemiyorum. Bekleyip görelim diyorum, bakalım zaman ve mekan seneye neler yazmayı kısmet edecek...

Benim Güzel Like'larım Var

Sosyal medya ve like çılgınlığı konusunda pek çok yazı ve düşünce dönüyor. Filtrelenmiş fotoğraflarımızın arkasında kimbilir ne kadar çok şeyi saklayıp da insanların beğenisine sunuyoruz kim bilir? Amacım ne bu düşünceleri bir kez daha ısıtıp önünüze sunmak, ne de canınızı sıkan gerçekleri tekrardan size hatırlatmak. Sadece son günlerde yapmış olduğum 2 paylaşım ile 2 ünlüden aldığım beğeni (like) ve bahsetmeden (mention) dem vurmak istiyorum.

Bunlardan ilki Nil Karaibrahimgil'in köşe yazılarından oluşan kitabı Kelebeğin Hayat Sırları'nı okuduktan sonra bu kitaptan beğenip alıntı yaptığım kısımlardan oluşan blog içeriğime yönelik Nil'in instagram üzerinden bir fotoğraf paylaşıp benden ve blog içeriğimden bahsetmesi oldu. Marmaris Selimiye'de huzurla tatil yaparken gelen bu bildirim o an beni çok heyecanlandırdığı gibi, gün içerisinde hem instagram takipçimin hem de blog ziyaretçimin artması ile de son derece sevindirdi.

İkincisi ise uzatmalı Şeker Bayramı tatilimizde yaşandı. Haftasonu Ayşe Arman'ın Hürriyet'te Çağan Irmak ile evladın için bir ağaç dik konulu projesiyle ilgili röportajını okuduktan sonra aklıma 2 yıl önce Şirketimin çevre haftası sebebiyle dağıttığı zeytin ağaçları geldi. Tam da oğlum Okan'ın doğduğu yıl ekilen bu zeytin ağaçları şimdilerde benim boyumu geçti bile. Umarım Okan büyüdüğünde hem bahçemize gölge verecek, hem de kahvaltı soframıza zeytin... İşte o günleri görürsek altında bu günlere atıfta bulunacağımız sohbetler de ederiz diye düşünüp o ağaçların altında baba-oğul fotoğraf çekildik. Kısa bir süre sonra bu fotoğrafa Çağan Irmak'ın beğeni ve yorum bırakması ise beni gerçekten çok ama çok memnun etti.

İşte böyle, herkes beğenilmeyi ve kendinden bahsedilmeyi sever. Ben de yakın zamanda bu konuda başımdan geçen iki güzel ve özel hikayemi paylaşayım dedim. Sevgilerimle,