.png)
Bir yaş daha
alırken bu kez heyecanı değil sakinliği, dinginliği daha bir hissediyorum.
Belki de olması gereken budur. Ekşi’de biri kırklı yaşlar için “bu yıllarda
yenilen goller kolay çıkmaz” diye yazmış. İşte belki garanticiliğimden artık
sakin kalabilmeyi tercih ediyorum.
Aman yanlış
anlaşılmasın, hayal kurmaya, istemeye devam… “Bir gün…” diye başlayan cümleler yerine
“işte o gün” diye başlayan cümleler kuracağım günler yakın olsun. Şükürler
olsun!
.png)
After the 4-day Belgrade Finance Workshop, following a restful Saturday and Sunday, let's take a look at the Z-Report of my Belgrade visit...
 |
| My First Belgrade View |
 |
| After the wrong airline experience, relaxation in the lobby |
Upon landing in Belgrade, I went to the place where taxis were waiting to go to the Hyatt Hotel where I would stay. The first five taxis didn't allow me to pay with a credit card, but the sixth taxi accepted, so I chose it.
Before setting out, I had given myself advice to turn these two days of a four-day workshop, which would be spent on the road for two days and in meetings for two days, into an opportunity for mental relaxation. Even though I set Teams offline and configured Outlook to turn off notifications, when I arrived at the hotel before nine in the morning and the room was not yet cleaned, I found myself sitting at a table thinking, "Let me clean up some emails so they don't stay on my mind." By the way, it was a little challenging to get used to the time difference, especially since my flight from Istanbul landed in Belgrade at 8:10, 15 minutes earlier than expected. After receiving my room around 11, I went to a nearby mall, walked around, had lunch, and then walked to the city center using Google Maps. Although I had no problem walking on the way, rain became an issue when I arrived. When I couldn't find a place in three cafes, I finally found a wooden chair in the fourth cafe and enjoyed a book and coffee. I thought about returning to the hotel before the rain got worse and before it got too late, but my umbrella couldn't protect me from the splashing cars on the roadside. Especially when crossing the bridge, the buses not slowing down caused my pants and boots to get wet every time. I went back to the room, warmed my feet with the hairdryer, and recovered. Then, another round of email cleaning, followed by an evening dinner with friends at the hotel, and the first day ended.
 |
| When You're Tired, the Best Dinner Option is the Hotel |
 |
| Dusko Tosic & me |
The agenda for the third day was lighter. After a meeting at the office, we had lunch and then went bowling as a team. In an area where I wasn't competitive, I chose to enjoy myself. I think such activities are very useful for breaking down the walls at the workplace the next day and for teams to communicate more effectively, of course, without going overboard.
 |
| Bowling with the Team |
The last day coincided with Black Friday. After packing up my room and checking out at 10:00, I went to the nearby mall again. Unlike the first day, there was a tremendous crowd in the early hours this time. Especially the crowd at Zara was comparable to the Zara in Istanbul. Anyway, after buying a outfit for my son Okan and chocolates for home, I completed my shopping duty, first going to the hotel and then to the airport. Speaking of the airport, where are the airports in Istanbul and where is the airport in Belgrade? I observed once again that I was quite knowledgeable about this. Unlike the arrival, this time the flight I boarded at 14:45 landed in Istanbul at 18:30. I arrived home in 1 hour and 15 minutes in Friday traffic and, after the exciting gift presentation and recounting my experiences, returned to our normal life.
 |
| Circle of Trust |
As Movember comes to a close, I find myself reflecting on the impactful journey of moving 60km throughout the month. The motivation behind each step was profound symbolizing the 60 men we lose every hour, every day. Movember, a leading charity, is reshaping the landscape of men's health, addressing issues like prostate cancer, testicular cancer, mental health, and suicide prevention.
Throughout November, I had the privilege of joining forces with Movember, contributing to the collective effort to make a difference in the lives of men. The mission is clear: to stop men from dying too young. The 60km challenge became more than just a physical feat; it became a tribute to the lives we aim to save. Each stride represented a step towards raising awareness and funds for vital research and support programs. The statistics are staggering, but Movember's commitment to change is unwavering.
In the realm of prostate cancer, Movember is pioneering advancements in research and treatments, aiming to improve outcomes for those affected. The focus on testicular cancer ensures that early detection and intervention become accessible to all. Mental health and suicide prevention initiatives strive to break down stigmas and provide the necessary resources for those in need.
While we transition from Movember into the future, let's carry the spirit of awareness, support, and advocacy forward. Men's health matters, and by standing together, we can continue making strides toward a world where men live healthier, happier, and longer lives.
You may also like to read: Volkan Yorulmaz: Supporting Men's Health: My Movember Journey
Dört günlük Belgrad workshop’ını takiben Cumartesi ve Pazar dinlendikten sonra ziyaretimin bir Z raporunu alalım bakalım…
Belgrad’a indiğimde kalacağım Hyatt otele gitmek için taksilerin beklediği yere gittim. İlk beş taksi kredi kartı ile ödememe izin vermedi ama altıncı taksi kabul etti, ben de onu seçtim.
Yola çıkmadan önce, bu iki günü yol iki günü de toplantı şeklinde geçecek dört günlük workshop’u biraz da kafa olarak dinlenmem için fırsata çevirmek konusunda kendime öğütler vermiştim. Cep telefonumda Teams’i offline gözük, Outlook’u da bildirimleri kapa şeklinde ayarlasam da, sabah dokuz olmadan otelde olunca oda temizleninceye kadar “hadi biraz mailleri temizleyeyim de aklımda kalmasın” kafasıyla kendimi bir masada çalışırken buldum. Bu arada sabah 8:25’te İstanbul’dan kalkan uçağımın Belgrad’a 8:10’da inmesi de saat farkına alışmak konusunda ufak bir zorluktu. Odamı 11 gibi teslim aldıktan sonra hemen kendimi otelin yakınındaki AVM’ye atıp bir çevreyi gezdim, karnımı doyurdum ve sonra da Google Haritalar ile şehrin merkezine yürüdüm. Yürümekle bir sorunum olmadığı için gidişte sorun yaşamasam da vardığımda başlayan yağmur sıkıntı olmuştu. Üç tane kafeyi deneyip yer bulamayınca dördüncü kafede bir tahta sandalye bulup kitap ve kahve keyfi yapabildim. Vakitlice ve yağmur daha da şiddetini artırmadan otele döneyim diye düşündüm ama şemsiyem beni yol kenarından hızlıca geçen arabaların ıslatmasına karşı koruyamadı. Özellikle köprüden geçerken o otobüslerin yavaşlamaması, her seferinde pantolonumun ve botlarımın ıslanmasına sebep oldu. Odaya geçip saç kurutma makinasıyla ayaklarımı ısıtıp kendime geldim. Sonra yine bir mail temizliği ve ardından arkadaşlarla buluşup otelde yenilen akşam yemeği ile ilk gün bitti.
İkinci gün iş konularının yoğunlukla konuşulduğu bir ajandaya sahipti. O günün en güzel yanı öğle yemeği için gittiğimiz restoranda eski futbolcumuz Dusko Tosic’i görmek oldu. Kendisiyle bir fotoğraf çektirerek Belgrad seyahatimi ölümsüzleştirdim. Akşam yemeğe bir İtalyan restoranına gittik. Yemek gayet güzel, ortam da oldukça sıcaktı. Tabi ben içeride ceketimi çıkarmadan oturduğum için dışarı çıktığımızda gecenin yarısı soğuyan havada öyle bir titremeye başladım ki, adeta bacaklarım kontrolden çıktı. Neyse ki kimse görmeden hareket etmemle normale döndüm.
Üçüncü gün ajandamız daha hafifti. Ofisteki toplantı sonrası önce bir öğle yemeği yiyip ardından ekipçe yürüyerek bowling oynamaya gittik. İddialı olmadığım bir alanda keyif almayı seçtim. Bence bu tarz etkinlikler, ertesi gün insanların iş yerindeki duvarlarını kırması ve daha etkili iletişim kuran takımlar olması için çok faydalı, tabii ki ölçüyü de kaçırmamak lazım.
Son gün ise Black Friday’e denk geldi. 10:00’da odamı toparlayı check-out yaptıktan sonra yine otelin yakınındaki AVM’ye gittim. İlk günden farklı olarak bu kez sabahın erken saatlerinde müthiş bir kalabalık vardı. Özellikle Zara’daki kalabalık İstanbul’daki Zara ile kıyaslanacak cinstendi. Neyse ben de Okan için bir kıyafet, ev için de çikolatalar aldıktan sonra alışveriş görevimi de tamamlayarak önce otele sonra da havalimanına geçtim. Havalimanı demişken, nerede İstanbul’daki havalimanları nerede Belgrad’daki havalimanı. Bu konuda baya iyi olduğumuzu bir kere daha gözlemledim. Gelirkenkinin aksine, bu kez 14:45’te bindiğim uçağım 18:30’da İstanbul’a indi. Cuma trafiği ile 1 saat 15 dakika’da eve vardım ve o heyecanlı hediye takdim etme ve başımdan geçenleri aktarma seansı sonrası normal hayatımıza geri döndüm.
Bu 19 Kasım akşamı da kaldığım yerden devam ettim. Hep derler ya, yazdığın hedeflerine erişirsin diye. Blog’uma yazsam birileri okur da alay eder diye çekindiğim o hedefleri en azından şimdilik kendimin erişebileceği bir yere yazıp izliyorum. Hem de kendimle bir değerlendirme, yüzleşme gibi oluyor. Daha önce yazdığım hedefe yürüyebilmek için aradan geçen zamanda ne adım atmışım diye şöyle bir düşünme fırsatı buluyorum.
Dönelim gündemime…
Bugün Ozan Varol’un son kitabını (Awaken Your Genious) okurken cep telefonundan, sosyal medyadan ve clickbait haberlerden uzak durmak konusunda bir kez daha yüreklendim. Bu Pazar olabildiğince elimi az götürmeye çalıştım. En azından seçici oldum. Mesela akşamüstü BBC’nin YouTube kanalında Dua Lipa’nın Tim Cook’u ağırladığı söyleşiyi falan izleyip ortamlarda satacağım bilgilerle beslendim. Bu arada Ozan Varol bu içeriklerden beslenme konusunda da tavsiyeler vermiş kitabında, mesela besleneceğimiz kitapların bloglardan, sesli kitapların podcastlerden öncelikli olması gerektiğini çünkü daha fazla bir hazırlık dönemi ve çalışma içerdiklerini anlatmış. Haksız değil, dün Okan okuldayken Nilgün ile Emaar’da kahve içip bir blog içeriği hazırlayabildim. Tahminimce 1.5 saatlik bir çalışmanın sonucuydu. Eve gelince instagram ve linkedin hesabımdan da paylaşınca, blogumun istatistiklerine olumlu yansıdı. Şurada dursun: https://myhighlightz.blogspot.com/2023/11/game-on-how-playing-video-games-can.html
Kitap okumak güzeldir
Bugün kahvaltı sonra Kobo e-reader’ımdan Ozan Varol’u okurken, Okan neden hep dijital kitap okuduğumu sordu. Ben de altını çizerek okumayı sevdiğimi, sonrasında bu çizdiklerimi blog’umda paylaşmanın beni mutlu ettiğini söyledim. O da normal kitap okuyarak da kitabın altını çizebileceğimi ve not alabileceğimi söyleyince, kitap okuyan rol model ebeveyn olabilmek için yazın severek okudum Matt Haig’in henüz okuma fırsatı bulamadığım (sanırım Okan tetiklemese yaz tatilini beklerdim) “Zamanı Durdurmanın Yolları” adlı kitabına başladım. Kitapta bazen “bu cümleyi not almalıyım” dediğim anlar oluyor, o zaman da telefondan notları açıp klavyeye okuyorum ve yazılı metne çevirmesini büyük bir zevkle kontrol edip kaydediyorum.
Havalar da bozdu
Havalar geç soğudu bu kış, kaloriferler yeni yanmaya başladı. Bir de belediyeler afet uyarısı yapınca, hafta sonu “tedbiren” evde geçti. Gözlemlerime göre haftasonu rutin kredi kartıma yansıyan harcamalarımı dikkate almazsak, harcama ortalamamı artıran yegane günler olarak öne çıkıyor. Boş vakit hafta içine göre fazla olunca, ailece bir yemek, bir kahve ya da alışveriş merkezi ziyareti kredi kartında hemen 4 haneli ek harcama olarak kayıtlara geçiyor. Neyse ki hava kötü olunca eve kapanmak bu harcamaların da minimumda tutulmasını sağlıyor. Bununla ilgili gözlemimi, hatta memnuniyetimi bir tweet ile paylaşacaktım ama “cimri”ligimi bir de sosyal medya üzerinden bilinir hale getirmeye çekindim.
Sözlerimin sonuna gelirken
İki gün sonra daha önce hiç görmediğim Sırbistan’ın Belgrad şehrine gidip Finans ekibimizle bir takım toplantısına katılacağım. İçeriğin daha çok takım ruhunu artırmak olduğunu bildiğim için bunu biraz kafa boşaltmak ve yaklaşan yıl kapanışı öncesi enerji toplamak için kullanmak istiyorum. Soğuk hava buna ne kadar izin verecek bilmiyorum ama 2018’de Romanya’ya 3 haftalık denetim için gittiğimde tek başıma gezdiğim sokaklar, gittiğim restoran ve kafeler bana çok iyi gelmişti. İnşallah yine güzel hatıralar ve iyi bir ruh hali ile dönerim.
Throughout the month of November, the world comes together to raise awareness for men's health through the iconic Movember movement. As a male employee at Philip Morris International, I've taken up the challenge to walk 60 kilometers to support this noble cause and contribute to the employee initiative for Movember. In this blog post, I'd like to take you on a journey through my personal experience, highlighting the importance of fostering conversations and taking action to improve men's health. Let's embark on this meaningful journey together.
Movember, derived from "mustache" and "November" is a global movement that transcends the realm of facial hair. It's about raising awareness of critical issues affecting men, such as prostate cancer, testicular cancer, and mental health. This year, Philip Morris International has initiated an employee-driven campaign for Movember, uniting us in the fight against these health challenges.
 |
| Movember Partners in Crime |
For me, Movember is not just about growing facial hair; it's a call to action. I've set a personal goal to walk 60 kilometers this month. Walking is not only a way to raise awareness, but it's also a symbol of our commitment to a healthier lifestyle. It's a reminder that small steps can lead to significant change, both in our lives and in the lives of others. And I'm lucky that my son is also my partner in crime.
Fostering Conversations
Movember provides a unique opportunity for us to initiate conversations about men's health. It's a chance to share experiences, struggles, and triumphs and to encourage one another to prioritize physical and mental well-being. As a passionate male employee at Philip Morris International, I've taken it upon myself to spark these conversations within our workplace. By sharing my journey, I aim to inspire others to do the same.
Supporting Men's Health
By participating in the Movember movement and my company Philip Morris International's employee initiative, I've joined a global community committed to improving men's health. It's about creating a future where no man suffers in silence and where everyone receives the support they need. Our collective actions, no matter how small, contribute to this greater cause.
Movember is not limited to growing mustaches or walking long distances. You can participate by engaging in open conversations, donating to Movember programs, or starting your own campaign. Your involvement matters, and it's an opportunity to make a lasting impact.
Conclusion
As we journey through this Movember, let's remember that our efforts don't have to end when November does. Men's health is a year-round concern, and our dedication should be too. Whether you've grown a mustache, walked a mile, or simply shared a conversation, you've played a vital role in this movement.
I encourage you to take up the challenge, join the conversation, and contribute to the well-being of all men. Together, we can drive positive change in the realm of men's health. Thank you for being part of this incredible initiative, and let's continue to support one another throughout the year.
Let's carry the spirit of Movember with us, not just in the workplace but also in our daily lives. This is our commitment to healthier, happier lives for all men.
You may also like to read: Volkan Yorulmaz: Wrapping Up Movember: A Journey of 60km for Men's Health
Siz de kariyerinizi bir üst seviyeye taşımak, profesyonel hedeflerinizi gerçekleştirmek ve iş yerinde en iyi versiyonunuz olmak istiyor musunuz? Eğer cevabınız evetse, o zaman "Profesyonellerin Kılavuzu: Kariyer Yolculuğunuzu Yönlendirme" sizin beklediğiniz rehber.
Bu etkileyici ve güçlendirici kitapta, Volkan Yorulmaz kariyerinizin karmaşık alanında yol almanıza yardımcı olmak için birikmiş bilgi ve deneyimini bir araya getiriyor. En çok satan yazarların ve düşünce liderlerinin bilgeliğinden yararlanan Yorulmaz, size baştan sona profesyonel yolculuğunuzda başarı için pratik tavsiyeler ve stratejiler sunuyor.
"Profesyonellerin Kılavuzu"nda Keşfedeceğiniz Noktalar:
1. Kariyer Netliği: Kitap, kariyer hedeflerinizi ve isteklerinizi anlamanıza yardımcı olarak başlıyor. Kariyer yörüngenizi belirlemek ve gerçek tutkunuzu bulmak için stratejileri inceliyor.
2. Beceri Gelişimi: Yorulmaz, bugünün rekabetçi iş piyasasında başarılı olmak için gerekli olan kritik becerilere dair önemli bilgiler sunuyor. Nasıl sürekli olarak becerilerinizi geliştireceğinizi, değişen peyzajlara nasıl uyum sağlayacağınızı ve alanınızda nasıl fark yaratabileceğinizi öğreneceksiniz.
3. Ağ Kurma Ustalığı: Kitap, ağ oluşturma ve ilişki kurma sanatını keşfeder. Fırsatların ve kariyer büyümesinin kapılarını açan güçlü bir profesyonel ağ oluşturmanıza yardımcı olacak.
4. Etkili İletişim: İletişim, her başarılı kariyerin merkezindedir. Kitap, yazılı ve sözlü iletişiminizi nasıl geliştireceğinizi, hem yazılı hem de yüz yüze iletişimde nasıl daha etkili olabileceğinizi keşfetmenize yardımcı olur.
5. Pazarlık ve Liderlik: Etkili pazarlık yapmak, daha iyi maaşlar, avantajlı anlaşmalar ve olumlu sonuçlar elde etmek için güçlü bir araçtır. Yazar, size pazarlık yapma konusunda güven, bilgelik ve beceri sağlayacak stratejiler sunar. Ayrıca yönetim rollerinde başarılı olmanız için liderlik stratejilerini de ele alır.
6. Dijital Dünyaya Uyum Sağlama: Günümüzün dijital çağında sanal iletişim büyük önem taşır. Kitap, etkili sanal etkileşimler, online toplantılar ve e-posta yazışmalarını nasıl yöneteceğinizi anlamanıza yardımcı olur.
Neden "Profesyonellerin Kılavuzu" Fark Yaratır?
Bu kitabı özel kılan şey, Volkan Yorulmaz'ın kişisel deneyimlerinin, Adam Grant, Ben Horowitz ve James Clear gibi çok satan yazarların görüşleriyle birleşmesidir. Bu sadece teorik bir kitap değildir; bu, pratik ve uygulanabilir bir kaynaktır. Her bölüm, kariyerinizde hemen uygulayabileceğiniz gerçek dünya tavsiyeleri sunar.
"Profesyonellerin Kılavuzu" okumayı tamamladığınızda, kariyer başarınız ve kişisel gelişiminiz için güçlü bir araç setine sahip olacaksınız. Bu, profesyonel potansiyelinizi açmanız için nihai rehberdir.
Hemen Sipariş Verin
Kariyer yolculuğunuzda bir adım önde olma fırsatını kaçırmayın. "Profesyonellerin Kılavuzu: Kariyer Yolculuğunuzu Yönlendirme" Google Play Kitaplar'da mevcut. (https://play.google.com/store/books/details/Volkan_Yorulmaz_The_Professional_s_Playbook_Naviga?id=zcjfEAAAQBAJ&hl=tr&gl=US) ve dönüşüm dolu bir kariyer macerasına başlamak için kopyanızı edinin. Gelecekteki kendiniz size teşekkür edecek!
Cuma günü bir check-up’a girdim. Hayatımda bazı şeyler iyi gitmiyorken bir de sağlık sorunları, özellikle yüksek kolesterol çıkarsa iyice keyfim kaçacaktı. Tahlilleri yaptırıp sonuçları beklediğim esnada kitap okurken kendimi “Şimdi yine kolesterol yüksek çıkarsa…” diye düşüncelere dalmışken buldum. Neyse ki korktuğum gibi çıkmadı. Nihayet kolesterol seviyemi üst sınır seviyesine indirmişim. Doktor “ne yapıyorsan aynısını yapmaya devam et, böyle devam edersen 50’lerin ve 60’ların rahat geçer” dedi. Hastaneden eve keyfim yerine gelmiş bir şekilde döndüm. Sağlığın yerindeyse en büyük varlığa sahipsin diye kendimi motive edip şükrettim. Şükür Cuma günü keyfimi kaçıracak bir mail ya da telefon da gelmeyince haftayı güzel kapadım. Gelsin bakalım kapanış haftası…
Yeniden umut etmek için o gücü içinde bulmak zor geliyor bazen… Zorlandım, kabul etmekte, içime sindirmekte, ama mevcut durumu ancak kendimin değiştirebileceğini de bildiğim için o ‘kafa’dan çıkardım kendimi.
Kalkıp yerimden,
rutinimden çıkıp tekrar mücadeleye kaldığım yerden ancak bu kez farklı bir
şeyler deneyerek bir daha başladım. “Vazgeçtim” demeden inatla devam ediyorum,
edeceğim. Kimseyle kıyaslamadan kendi yolumdan, kendimden de ödün vermeden
olacağını göstereceğim. En temel hedefim bu, biliyorum ki tüm diğer hedeflerin
bunun ancak alt başlıkları olur.
Sabırla yola
devam…
Ne yapalım olmadı
Bir başka bahara kaldı
Daha neler, ne günler göreceksin
En güzel yıllar en güzel anlar
Senin olsun, senin olsun
Hadi gül, gül biraz gözlerinde bayram olsun
Dışarıda güneş açmış gel koşalım
Söz& Müzik: Rafet El Roman
Evlilik yıl dönümümüzü
evde kutladığımız bu akşam, ayıptır söylemesi yemekte balık yiyince çöpü atmak
üzere asansöre bindiğimde aynaya bakıp kendime yukarıdaki şarkıyı söylerken
buldum kendimi…
Son üç yıldır kariyerimde
çok ama çook mutluyken ilk kez bu hafta büyük bir hayal kırıklığı yaşadım. Bir
beklenti içine girmiştim ama maalesef girdiğim o beklentiden mutlu sonla
çıkamadım. Süreçle ilgili adımlar atılırken bir şekilde kendimi ne kadar temkinli
tarafta tutmaya çalışsam da insan psikolojisi iyiyi umut ediyor ve beklentiye
giriyor. Ve maalesef o beklenti karşılık bulamayınca da, lafı gevelemeyeyim:
üzülüyor insan.
Şimdi kaldığım yerden ümit ederek yola devam ediyorum… Belki kalbim kırıldı, belki önümde net bir ajandanın olmaması hevesimi kırdı ama üç yıl önce nasıl bir çıkış yolu bulduysam, bir sonraki hedefe gitmemi sağlayacak o fırsat illa ki gelecek. Önemli olan benim o gün hazır olmam. Kaderim yazdıysa, bozmak olmaz.
Çok önemli bir mail attım az önce. "İnşallah hayırlısıyla olur" dediğim bir hayalime giden yolda, önemli bir dönemeçteyim. Bu da o yolda alınması gereken önemli virajlardan biri. Umarım savrulmadan, şeritten çıkmadan alnımın akıyla yolculuğa devam ederim.
Yine o son kuruşuna kadar - hatta belki de fazlasıyla - kazandığım maaşımı hak ettiğim bir haftayı geride bıraktıktan sonra bizimkilerin de Bursa'da olduğu bu haftasonunda Cumartesi günümün bir kısmını şu sakinlikte geçirdim.
Sessiz bir sahil, dik gelen güneş ışınları ve iki adım ötedeki deniz. İşte bazen tek istediğim bu sadelik diyorum.
Kim bilir, belki emekli olduğumda böyle "sade bir hayat" yaşarım.
1 Ağustos 2013 Perşembe günü, bundan tam 10 yıl önce Philip Morris’te işe başladım. Fabrikanın kapısından adımımı attığımda adı Philsa Philip Morris Sabancı Sigara ve Tütüncülük A.Ş. idi ve benim de ünvanım Genel Muhasebe ve Vergi Analisti’ydi. Aslından fabrikanın karşı komşusu Opel Türkiye’de (General Motors Türkiye Ltd. Şti.) çalışırken “bir gün burada çalışacağım” diye hedeflediğim Philip Morris’e girmeden önce üçer yıl PwC ve GM maceralarımda da aklım hep Philip Morris’teydi. İşe başladığım pozisyonun ilanını gördüğümde bu ilan tam da beni tarif ediyor derken o beklediğim “bir gün”ün çok yaklaştığını hissetmiştim. 2013’ün Mayıs ayında başlayan mülakat süreci, eşimin hamile olduğunu öğrenmemiz, bebeğin bereketiyle geleceğini düşündüğümüz o yaz günleri derken GM’deki ihbar süremi doldurup iple çektiğim ilk iş günüme ulaşmıştım. Yeni arkadaşlar, üretimi olan bir iş yerinde çalışmak, meşhur Philip Morris yemekleri gibi pek çok merak ettiğim şeye cevap bulduğum o ilk günün üzerinden bugün tam 10 yıl geçmiş oldu.
Şampiyon olmuşçasına yumruklarımı sıkarak sevindiğim günlerim de oldu, dayanamayıp ağladığım da… En sevdiğim, güvendiğim kişileri de burada tanıdım, keşke yollarımız kesişmeseydi dediğim iş arkadaşlarım da oldu. Hayaller kurdum, bazılarına ulaştım, bazılarına ulaşmak için çabalamaya, emek sarfetmeye devam ediyorum. Nasip olur ya da olmaz, bilemiyorum ama buradaki hikayem bittiğinde çabalamadım dememek için ben elimden geleni yapıyorum, yapmaya devam edeceğim. On yıl önce ilk adımı attığımda, belki bugün için farklı şeyler hayal ederdim ama şükredip devam etmeyi biliyorum.
Geriye dönüp baktığımda, hayatımdaki en önemli kararlardan birini de yine Philip Morris’te iken kariyerim için verdiğimi görüyorum. Pandeminin hayatımıza girdiği 2020 yılında, Kıdemli Vergi Analisti olarak çalışırken neredeyse her sabah Resmi Gazete’de yeni bir vergi düzenlemesi çıkıyordu, bunun analizini yapıp şirketimizi nasıl etkileyeceğini yönelik bilgilendirme ya da sunum hazırladığım dönemde Duty Free şirketimizde bir fırsat çıkmıştı. Hem de ulaşmayı çok istediğim “Manager” ünvanlı bir pozisyondu. Bugünkü gibi uzaktan çalışmanın hayatımızda sıradan bir uygulama olmadığı o günlerde bu pozisyonun İstanbul’da olması beni zor bir karar almaya itmişti: ya kabul edip İstanbul’a taşınacaktım ya da reddedip İzmir’de kalarak bekleyecektim. “İyi ki” dediğim kararımı alırken eşimin de desteğini almış, onu çok sevdiği İzmir’den ayırmıştım ama şükür ki İstanbul bize hep iyi yüzünü gösterdi. Hayatımızdaki en önemli değişikliklerden birini Philip Morris ile yapmış olduk. İstanbul’da çok sevdiğim insanlar listesini geliştirmek de en büyük kazançlarımdan biri oldu.
Dediğim gibi, şimdilerde hayal etmeye ve o hayallere ulaşmak için çalışmaya ve kariyer yolculuğumu yönetmeye devam ediyorum. Bakalım bu yolculuk beni nereye götürecek? Nelere ulaşabileceğim? Yoksa hayal bile edemeyeceğim yerler kısmet olacak mı? Her şeyin hayırlısı… İlerlemeye devam…
Exactly 10 years ago on Thursday, August 1, 2013, my journey with Philip Morris International (PMI) began. When I stepped through the factory's doors, it was called Philsa Philip Morris Sabancı Sigara ve Tütüncülük A.Ş. at that time, and my title was General Ledger and Tax Analyst. Even before joining PMI, while working at Opel Turkey (officially called General Motors Türkiye Ltd. Şti.), our factory's neighbor, I always had my mind set on working here, thinking, 'One day, I will work at Philip Morris.' Prior to that, I spent three years at PwC and GM, but my thoughts were always on Philip Morris. When I saw the job posting for the position I eventually started, I felt like the job description perfectly fit me, and that awaited 'one day' was drawing near. The interview process, which started in May 2013, my wife's pregnancy, the days of that summer when we thought about the blessing that the baby would bring, and the anticipation of my first day at work after eagerly waiting for the end of my notice period at GM, all led me to that moment. On that first day, I met new colleagues, experienced working in a production company, and got answers to many things I had wondered about, such as the famous Philip Morris meals. Time flies and today marks exactly 10 years since that day.
Yıllık iznimin son günündeyim ve birkaç gündür kafamdaki bu soruya takılmış durumdayım: Acaba ben işkolik mi oldum? Neden iş ile özel hayatımı ayıramıyorum ya da neden iş benim için iş saatleri sonrasında da kafamda kalıyor? Önceleri bunu sahiplenme olarak görüp belki biraz da gurur duyuyordum ancak şimdilerde acaba her şeyin fazlasının zararlı olması gibi bu da kontrolden çıkmaya mı başladı diye beni endişelendiriyor.
25 Aralık 2022 günü, yani 40. yaş günümü kutlayacağım
günden bir gün önce erken rezervasyondan Temmuz ayının tam ortası için Kıbrıs’a
ailemle gideceğim yaz tatilimi planlamış, hemen ardından yıllık izin talebimi
de girmiştim. Günler haftaları, haftalar ayları takip etti ve neredeyse 7 ay
önce ayarladığım tatilimin başladığı o Cuma akşamüstü geldi çattı. Üşenmeyip ChatGPT’den
havalı bir “out-of-office” mesajı ile yıllık izinde olduğumu önümüzdeki 1 hafta
boyunca bana mail atacak iç ve dış paydaşlarıma duyuracağım iletiyi de
hazırladıktan sonra arkamda iş bırakmadığımdan emin olarak dükkanı kapattım. Yıllık
izin kullanma konusunda oldukça cimri olan ben, son dönemde yaşadığımız acı
kaybımızın da etkisiyle bu araya iyice ihtiyaç duymuştum. 17 Temmuz Pazartesi
sabahı ilk uçak ile Kıbrıs’a uçacağımız için 3’te uyanıp yola düştük. Otele varıp
kahvaltı masasına oturduğumuzda saat 9’du ve oğlum Okan maillerimi kontrol
etmemem için bildirimleri kapamamı istedi. Onun gözünün önünde bildirimleri
kapattıktan sonra kendime “tatildesin, işi düşünme” telkinlerinde bulunmaya
başladım. Zaten havalimanında gelen kutuma düşen banka ekstrelerini de kontrol
edip okunmamış mailleri sıfırlamıştım. Artık acil durumlar için manuel olarak
maillerimi kontrol etsem olurdu. Hatta bunu bu şekilde yapacağım konusunda
yöneticimle de tatile çıkmadan önce konuşmuştum.
Oteli keşfedip nerede yenir, nerede denize
girilir, hangi havuz bar’a daha yakın gibi araştırmaları yaparken odamıza giriş
saatimiz geldi ve odaya girip dışarıdaki güneşin dik ışınlarından kurtulup
rahat yatağımıza uzanınca elim yine telefona uzandı. Yine biraz sosyal medya
dozumu aldıktan sonra kaçırdığım bir şey olmasın diye bir kez daha maillerimi
kontrol etme dürtüsüne yenik düştüm. Senaryo bir önceki ile aynıydı. Birkaç mail
bilgi amaçlıydı, okudum ve sildim. Maalesef birkaç mail yine aksiyon
gerektiriyordu. Bunları okunmamış olarak işaretledikten sonra aklımın bir
köşesinde bilgisayarımı ilk açtığımda aksiyon alınacaklar ve tatil sonrası İstanbul’a
döndüğümde halledilecekler olarak sınıflandırdım. Farkında olmadan Pazartesi
günümden Microsoft To-Do ya da One Note gibi uygulamalarda tuttuğum notlarımı
beynimde tutmaya ve hafiften yükleri almaya başlamıştım.
İkinci gün de benzer senaryoyu tekrarlayarak
ilerledi. Kaçamak şeklinde gelen kutusu kontrolleri, sınıflandırmalar,
alınabiliyorsa mobilden hızlı aksiyonlar adeta günümün rutiniydi. Ancak Salı
akşamı yemeğe gitmeden önce biraz boş vaktim olduğunda odada bilgisayarımı
açınca gördüğüm bir mail diğerlerinden daha hızlı aksiyon almamı gerektiren ve
benim dışımda da birilerinin işlem yapması ile çözülebilecek türden bir işti.
Bu arada, neden bilgisayar getirdin tatile sorusu da sorulabilir. Olur da acil
e-imza yapmam gereken bir talimat olursa diye maalesef o cihazı hafta sonu dışında
mesai günlerinde hep yanımda taşıyorum. İhtiyaç doğmasa da verdiği rahatlık bir
başka. Neyse o Salı akşam yemeğinde p whatsapp üzerinden o onay süreci hakkında
oldukça bilgili bir arkadaşımı da darladıktan (burada darlamak ifadesini
kullandığımda Microsoft Word kırmızıyla altını çiziyor ancak doğru ifade bu
çünkü arkadaşmda da yurtdışında tatildeydi bu vesileyle ondan da özür dilerim) sonra
kafamda aksiyon planımı yaptım. Odaya geçtiğimde de gerekli mailleri attım ve dönüş
aldığımda yapacaklarımı bir kez daha gözden geçirip yattım.
Öyle de oldu, Avrupa’daki paydaşlar mesaiye
başladıkça mesajlarıma dönüş almaya başladım. Pek tabii ki iş yapış şeklimizin
farklılığından kaynaklanan “Neden acil?”, “Neden önceliklendireyim?”, “Bu işi
yapan arkadaşımız Pazartesi dönecek, beklese olmaz mı?” şeklindeki
sorgulamaları aldım. Her birine “bakın ben de yıllık izindeyim ancak bu bu bu
sebeplerden ötürü konu acil, iş birliğiniz için şimdiden çok teşekkür ederim”
şeklinde geri dönüşleri tatlı dille yapmaya çalıştım. Pek tabii ki bu da benim
bir süre daha telefonla haşır neşir olmama sebep oldu.
Çarşamba’yı da bu trafikle geride bıraktıktan
sonra Perşembe günü sabah bilgisayarda mail temizleme ve cevaplama ardından
deniz ve havuz kenarında sosyal medya dozumu aldıktan sonra yine mail takibi ve
onay akışı için Teams yazışmaları ile adeta rutinleşmiş şekilde sürdü. Akşam
olduğunda ise, hem tatilin dördüncü ve son akşamı olması hem de bavul
hazırlıklarına da başlama istememiz sebebiyle erken odaya çekildik. Tabi
dayanamadım ve hadi biraz bilgisayara bakayım dedim. Bu kez enerjim de iyiydi,
aksiyon alınacak işlemlere de giriştim. Bitirdikçe keyfim yerine geliyordu. Bu
kez rutin bir iş günü gibi akşam çalışırken bir onay esnasında teknik bir sorun
dikkatimi çekti. Maalesef ki hızlı aksiyon alınması gereken ve benim dışımdaki
IT ekibinin devreye girmesi gereken bir süreçti. Hem iç hem dış paydaşlarla
çözülmesi gereken bir süreç olduğu için farklı kanallardan bir çok kişiyi
bilgilendirecek şekilde ticket açılması ve mail trafiğinin başlatılması işine
tam da gece yarısı olurken başladım. Son gece maalesef bu huzursuzlukla yatağa
girip kafamda yine yeni çözüm senaryoları kurduğum bir gece oldu. Sabahında ise
bu kez 07:50’de gelen bir mailde yoktu, aksiyon alacak kişileri beklemekten
başka çarem yoktu. Son gün olması sebebiyle 12 öncesinde odayı boşaltmadan önce
yine aksiyon almam gereken tüm işleri halledip artık başkalarının alacağı
aksiyonları pasif bir şekilde beklemek üzere bilgisayarımı sırt çantama koydum.
Cumartesi sabahına İstanbul’da uyandım. Sıcak
bir yaz günü olması sebebiyle herhangi bir planımız yoktu ve tatil öncesi
boşalttığımız buzdolabı için marketten alışveriş yaptıktan sonra biraz kendime
vakit ayırmak için bilgisayarı açtım. Youtube’dan sevdiğim kanalları dinlemeye
başladıktan bir süre sonra kafamdaki o aksiyon alınacak işlere koyulmuşken
buldum kendimi. Bilgisayarımın şarjı bitinceye kadar da bu böyle gitti. Evet o
ticket’a gelen cevapla ilgili de işlemi yaptım. Sonra akşam saatlerinde blog’um
için bir şeyler yazarım diye düşünüp bilgisayarımın başına geçtim. Hatta şarj
sorunum olmasın diye odama da çekildim. Bu kez de “Pazartesi’ye kalmasın” diye
düşünüp yine işe koyuldum ve enerjim bitince “biraz da aile vakti” deyip günü
sonlandırdım.
Ve nasıl ki Aralık’tan Temmuz’a günler su
gibi geçtiyse tatilin son günü Pazar günü de aynı hız ile geldi ve en azından
bu satırları kaleme alacak kadar kendime vakit ayırabildim. Tatilin son saatlerinde
tatil boyunca kendime sorduğum soruyu bir kez daha kendime sordum: Ben işkolik
mi oldum?
Odamızdan ayrılmadan hemen önce…
