Beşiktaş'ımızın Buca'yla oynadığı maçta tabii ki tribündeki yerimi aldım. Yıllar sonra gerçek yıldızları ve bizim diğer çocukları çıplak gözle kendi şehrimde izlemek harikaydı. Eve 1.30 gibi girmiş olsam da stadtan güzel hatıralarla ve stresimi atmış bir şekilde ayrılmak, o yorgunluğa değdi.
Pazar sabahı maçın önemli anlarını netten izleyerek kaçırdığım/yakalayamadığım/göremediğim eksiklerimi de kapattım. Böylece 2010-2011 sezonunu mutlu bir şekilde açmış oldum. Geriye 33 maç kaldı. Umarım sonu da böyle keyifli olur.
Askere giderken şampiyon takımın taraftarı olarak gitmiştim, dünya evine de aynı ünvanla girmek isterim, diyerek beyaz çikolatam'a da selamımı iletirim :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder