Ömer Hayyam, Şiir ve Hayat

Eskiden, ama baya eskiden, hani şu şortla gezdiğimiz günlerde, şiir yazmayı çok ama çok severdim. Uyakları oluşturmak müthiş bir keyif verirdi. Hele ki zengin uyak varsa mısralarımda benden mutlusu yoktu.

Şiirlerimi ailemle paylaşır, onların beğenisini duymak beni mutlu ederdi. Hatta rahmetli teyzem benim o “çocukça” şiirlerimden birini Emlak Çocuk dergisine göndermişti de ne mutlu olmuştum.

Bugün de Mahfi Eğilmez üstadın bloğunda felsefe konulu yazılarını okurken güzel bir şiire denk geldim. Şiir Ömer Hayyam’a ait. Tamamını paylaşmak yerine beni en çok etkileyen dörtlüğü paylaşmak istiyorum.

Ey kör! Bu yer, bu gök, bu yıldızlar boştur boş!
Bırak onu bunu da gönlünü hoş tut hoş!
Şu durmadan kurulup dağılan evrende
Bir nefestir alacağın, o da boştur boş!





Aslında fazla yoruma gerek bırakmayacak kadar güzel kaleme alınmış… Bazen yeri geliyor ufacık şeyler için üzülüp, moralimizi bozuyoruz. İşte o anlarda açıp okumalı ve bir kez daha hatırlamalı şu boş dünya için üzülmemek gerektiğini…